ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Χαρούμενα πρόσωπα στους δρόμους!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Είναι κάποιες φορές που μένεις με το στόμα ανοιχτό! Βλέπεις μια μύγα να πετάει μπροστά σου, σκέφτεσαι να κλείσεις το ορθάνοιχτο στόμα σου μην και γίνει καμιά λάθος πτήση σε λάθος στόχο και πάλι, όμως, είναι τόση η κατάπληξη που δεν μπορείς να το κλείσεις! Να, όταν ακούς, ας πούμε ότι αν βγεις στους αθηναϊκούς δρόμους συναντάς χαρούμενα πρόσωπα!

Λέτε να διάβασαν το “Ελλάς-γελάς”; Φοβάμαι, όμως, πως έδωσαν λάθος ερμηνεία στο όρο! Χαρούμενα πρόσωπα στους δρόμους; Σε ποιόν πλανήτη;

Η Μελωδία της ευτυχίας! Και γιατί, παρακαλώ, να μην είναι χαρούμενα τα πρόσωπα των Ελλήνων; Μήγαρις έχουμε κανένα πρόβλημα; Όλα τα λύσαμε! «Σκίσαμε» τα μνημόνια και ξεμπερδέψαμε!

Να μπορούσαμε να σβήσουμε και τα χρέη μας!

Όχι, οι «αγορές» δεν ασχολήθηκαν με το χρέος. Ούτε με τους Έλληνες φορολογούμενους ασχολήθηκαν.

Γιατί, λοιπόν, να μην χαμογελάμε; Αρκεί να παρακολουθήσεις τρία λεπτά μόνο τους “αρμόδιους” για να νιώσεις ευφορία! Είμαστε μια χαρούμενη χώρα, με χαρούμενους πολίτες και “χαζοχαρούμενους” αστυνόμους! Που πίστεψαν ότι επειδή οι αναρχικοί «χτύπησαν» τη Βουλή αυτοί έπρεπε και να τους συλλάβουν!

Και μάλιστα, τι απρονοησία, να τους περάσουν και χειροπέδες! Τους «ακτιβιστές»!  Ναι έτσι τους αποκάλεσε το «παιδί με το μούσι»! Αντί να τους κεράσουν γλυκό σταφύλι!  Και μετά απορούν κάποιοι γιατί είμαστε χαρούμενοι και γελαστοί! Εκατομμύρια μοιράζει κάθε βδομάδα το Τζόκερ! Πως να μην πλέεις σε πελάγη ευτυχίας; Αυτή είναι η ΜΟΝΗ λύση!

Οι παλιοί έδιναν «άρτο και θεάματα». Οι σύγχρονοι δίνουν μόνον θέαμα! Έστω και αντιεξουσιαστικό!  Και όποιος είπε ο μουσάτος: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το θέμα!!!

Έχετε δει ταινία με τον συχωρεμένο κωμικό,  το Louis De Funes; Ποιόν σας θυμίζει; Τσσς, πιπέρι στο στόμα!

Κι αυτός μια ζωή μέσα στην καλή χαρά ήτανε!

Βρε παιδί μου, είναι δυνατόν να ζω σε άλλη χώρα και να πιστεύω ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα; Τόσα χαρούμενα πρόσωπα και ‘γω να μην πέφτω ούτε πάνω σε ένα; Τι στο καλό, από τον κατσικόδρομο του διαβόλου περνάω εγώ; Δεν μπορεί, θα έχω ανθρωπογελαστό διώκτη!

Μπαίνω στο λεωφορείο (κάθε πρωϊ!) και βλέπω μούρες μέχρι το δάπεδο του οχήματος! Ο πιο χαρούμενος γκρινιάζει που μετά από 50 χρόνια κατάργησαν τη στάση της «αγοράς»! Εδώ κατάργησαν τους δρόμους του Πειραιά, αυτόν η στάση τον πείραξε!

Μετά μπαίνω στον Ηλεκτρικό και μόνο συνοφρυωμένα πρόσωπα βλέπω τριγύρω και απέναντί μου! Άλλος νυστάζει, άλλος ξύνει το κεφάλι του, όλοι μιλάνε στα κινητά τους και όλοι γκρινιάζουν! Ο ένας με τη γυναίκα του, η άλλη με τη φίλη της, για εφορίες μιλάνε, για έξοδα μαλώνουν, για χρέη λογαριάζουν, που να βρουν κουράγιο να γελάσουν;

Μπαίνω στο Μετρό, το ίδιο μοτίβο. Μόνο κάτι νέα παιδιά, στην μαθητική ηλικία, μιλάνε δυνατά και –«ω! ναι!» αυτά γελάνε λέγοντας πέντε φορές στο λεπτό την προσφώνηση που αρχίζει με το γράμμα Μ και τελειώνει με το γράμμα Α! Τα κοιτάνε, όμως, με ξινισμένα μούτρα οι μεγάλοι και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι!

Βγαίνω απ’ το Μετρό και παίρνω το δρόμο στο πλάι του Πανεπιστημίου. Εδώ σφίγγεται η καρδιά σου! Κάνεις το σταυρό σου και παρακαλάς το Θεό (τον όποιο Θεό!) να λυπηθεί αυτούς τους νέους ανθρώπους που σπαταλούν τη ζωή τους σε δηλητηριώδεις ουσίες. Εκεί έξω από το πανεπιστήμιο! Στην καρδιά της άπονης Αθήνας! Της «γελαστής» όπως την είδε ο Πρωθυπουργός μας!

Δεν παίζονται οι άνθρωποι, σου λέω!

Όχι, που θα αφήνανε τους αστυνομικούς να κάνουν συγκέντρωση στα Εξάρχεια! Τους το απαγόρευσαν! Ε, πήγαν τα Εξάρχεια στη Βουλή! Γνωρίζονται, άλλωστε!  Ο πολίτης για να μπει πρέπει να επιδείξει ταυτότητα και να έχει πρόσκληση. Οι αναρχικοί έχουν «ελευθέρας»! Στην άκρη της γραφίδας έχω τ΄ άλλο, αλλά το συγκρατώ! Όπως και το χαμόγελό μου!

Εγώ, πάντως, έναν μόνον  Έλληνα βλέπω συνεχώς χαμογελαστό. Κι αυτόν δίχως λόγο! Όχι που νομίζετε ότι σας πω ποιος είναι!

Μαντέψτε!