ΠΟΙΗΣΗ: Ένα βουνό το άδικο!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ένα βουνό το άδικο,

Το ψέμα πιο μεγάλο

Τι πρέπει το παράλογο

Να έβγει από πάνω!

Οι τύψεις σαν χορεύουνε

Σε ύπνο κολασμένο

Να κρυφτούν γυρεύουνε

Σαν άτι αφιονισμένο

Και στήνουνε παράλογες

Φανταστικές ιστορίες

Του μυαλού τους άλογες

Σκέψεις και απορίες.

Ψέματα κουτοπόνηρα

Και κατασκευασμένα,

Της φαντασίας όνειρα

Αισχρά σημαδεμένα

Μα πέφτουνε και μένουνε

Γυμνοί, ξεμπροστιασμένοι,

Τις τύψεις τους να σέρνουνε

Σαν  ανεμοδαρμένοι.

Ώσπου μια αντήχηση

Φλόγα τρανή ανάβει

Το δίκιο μας εκδίκηση,

Θα έρθει για να λάβει.

Του χθες οι μέρες έφυγαν

το σήμερα αργοσβήνει

Όσα μαθές απέφυγαν

Σφουγγάρι δεν τα σβήνει.

Κι όσες κλάψες κάνουνε

Κι όσες μετάνοιες πούνε

Οι θύρες δεν ανοίγουνε

Όσο και να βαρούνε!

cΡΗΡ