Τα θέματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο εκτός συνόρων Ελληνισμός. Μέρος IV Οργανωτικό

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

«Το ελληνικό έθνος χαρακτηρίζεται από το όμαιμον, το ομόγλωσσον και από την κοινή Πίστη προς το Θείον”, ανάρτησε πρόσφατα, σε μήνυμά του στο FB, ο Άγγελος Ασλανίδης, π. Συντονιστής ΣΑΕ, Περιφέρειας Ευρώπης.  Αν αυτό είναι έτσι, τότε η Εκκλησία είναι η ισχυρότερη, η πολυπληθέστερη και η πλέον άρτια δομημένη, σε παγκόσμιο επίπεδο,  Οργάνωση Ελλήνων και ομογενών χριστιανών Ορθοδόξων.

Η Εκκλησία, όμως, ιδιαίτερα σε περιόδους ειρήνης, περιορίζεται στο να επιτελεί  το καθαρά Πνευματικό της έργο και όχι το εθνικό. Ποτέ, πάντως, το Συνδικαλιστικό. Που σημαίνει αυτό ότι ο ελληνισμός του εξωτερικού έχει ανάγκη από μεγάλες οργανώσεις, που να αποτελούν δύναμη ισχυρή και ικανή να ισοζυγίσει τα ζύγια, να ασκούν επιρροή στο νομοθετικά και κυβερνητικά κλιμάκια των χωρών εγκατάστασης, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, και στην τοπική κοινή γνώμη, με την οποία οι ομογενείς έχουν  άμεση σχέση και συνάφεια που πολλές φορές ξεπερνά την επαγγελματική και κατατείνει στην ανθρώπινα φιλική, κοινωνική.`

Την πολιτική τέχνη μπορούν και πρέπει να ασκήσουν μόνον οι μεγάλες ομογενειακές Οργανώσεις. Στο υποθετικό  ερώτημα, δεν υπάρχουν; η απάντηση είναι πως ναι, σίγουρα υπάρχουν πολλές ομογενειακές οργανώσεις. Αλλά…

Πριν εξετάσουμε το «αλλά», ας δούμε τη σημερινή οργανωτική δομή των ελληνικών Κοινοτήτων ανά την υφήλιο. Το δείγμα είναι περίπου ίδιο για όλες  ή τις περισσότερες έστω χώρες.  Σωματείο, Επαγγελματικοί Σύλλογοι, Ομοσπονδίες, Συνομοσπονδίες. Ακόμη έχουμε Εθνικοτοπικούς Συλλόγους. Και Κοινότητες. Χωρίζονται σε Πρωτοβάθμιες, Δευτεροβάθμιες και Τριτοβάθμιες.

Κάποιες οργανώσεις είναι περισσότερο γνωστές από άλλες. όπως π.χ. η ΑΗΕΡΑ, με έδρα την Αμερική και παραρτήματα σε πολλές χώρες.  Τις οργανώσεις αυτές τις διοικούν ομογενείς, τις περισσότερες φορές,  πρώτης γενιάς μεταναστών.  Έχουν μέλη τους ομογενείς. Και απευθύνονται κατά κύριο λόγο στην ομογένεια. Η ελληνική πατρίδα συνδιαλέγεται μαζί τους, αλλά σε ρόλο γνωμοδοτικό, συμβουλευτικό, ενίοτε και υποστηρικτικό.

Η αξιολόγηση του έργου των οργανώσεων,  βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις συγκυρίες. Παλαιότερα, όταν οι συνθήκες ήταν δύσκολες, πολεμικές, η φυσικών καταστροφών,  οι οργανώσεις κινητοποιούνταν, οι νεομετανάστες  τις πλαισίωναν συνεισφέροντας και η συνεννόηση με το εθνικό κέντρο ήταν ευκολότερη.

Με το πέρασμα των δεκαετιών άλλαξαν οι συνθήκες. Μαζί, όμως, δεν άλλαξαν και οι πρόεδροι… Έτσι, πλέον, οι πρωτοβάθμιοι σύλλογοι δεν έχουν την παλαιά τους ακμάδα, οι δευτεροβάθμιες Ομοσπονδίες έχουν περάσει σε παρακμή και  γενικά οι περισσότερες οργανώσεις, υπολειτουργούν.  Μερικές δε έχουν απομείνει  απλώς ως «σφραγίδα».

Θα πρέπει, επομένως, να αναζητηθούν νέοι δρόμοι οργάνωσης και δράσης, οι οποίοι θα είναι ελκυστικοί για τους ομογενείς και, ιδιαίτερα, για τους νέους σε ηλικία, αλλά και σε αφίξεις, ώστε να ενταχθούν στις γραμμές των οργανώσεων.  Έτσι ώστε να υπάρξει ανανέωση σε πρόσωπα, σε ιδέες, σε προγράμματα, σε πρακτικές. Στην συνδικαλιστική και την εθνική δράση. Χρειαζόμαστε νέο έμψυχο υλικό με ενθουσιασμό και οράματα να πάρουν την σκυτάλη και την καρέκλα! Η επιτυχία του μέλλοντος βασίζεται στη δημιουργία σωστών διαδόχων.

Ένα μεγάλο πρώτο βήμα, θα μπορούσε να αφορά σε μια καταστατική αλλαγή ώστε απλοί ομογενείς, να μπορούν να γίνουν μέλη ομοσπονδιών και άλλων οργανώσεων, ως φυσικά πρόσωπα. Έτσι ώστε να προσελκυσθούν και νέοι μετανάστες. Να μπει νέο αίμα, που θα ζωντανέψει και πάλι τις οργανώσεις.

Εκείνο, εξάλλου, που διακρίνει κανείς ως αναγκαία σύγχρονη πραγματικότητα είναι το να υπάρξει οργανωτική αντιπροσώπευση της ομογένειας ανά Κράτος, Ήπειρο και, εν τέλει,  μία εκλεγμένη ηγετική ομογενειακή ομάδα παγκοσμίου βεληνεκούς..

Αυτή η ομάδα θα μπορούσε, με τη συνδρομή και τη συνεργασία των ελληνικών κυβερνήσεων,  να κάνει με τρόπο επαγγελματικό λόμπι, να υπερασπίζεται και να προωθεί  τα ομογενειακά, ελληνικά, κυπριακά και γενικά όλα τα προβλήματα του ελληνισμού.

Το μοντέλο είναι πάντα η Αμερικανό-Εβραϊκή Επιτροπή (ΑΕΕ), που έχει τα κεντρικά της γραφεία στη Νέα Υόρκη, αλλά και  έχει στις υπηρεσίες της πάνω από 500 υπάλληλους. Διαθέτει παραρτήματα στην Ουάσιγκτον όπως και σε όλες τις κύριες πόλεις της Αμερικής, καθώς και σε πολλές σημαίνουσες πόλεις του κόσμου.

Μόνο με μια ενιαία κεντρική εκπροσώπηση, προερχόμενη από τα σπλάχνα της ομογένειας και εκλεγμένη από την ομογένεια, με αυτοχρηματοδότηση και με δυνατές πολιτικές επιρροές σε όλα τα επίπεδα, στις Η.Π.Α και σε όλες τις μεγάλες χώρες του κόσμου (Αυστραλία, Καναδά, Γερμανία κλπ.). με συμμετοχή και δράση σε τοπικές διοικήσεις πόλεων, πολιτειών και κυβερνήσεων, με προσβάσεις στα ΜΜΕ, και οργανωμένοι επαγγελματικά, θα μπορεί στο μέλλον και τους ομογενείς να βοηθήσει και την πατρίδα να συνδράμει.

Υπάρχουν τρόποι, υπάρχουν μέθοδοι που μπορούν να επιτρέψουν την υλοποίηση των στόχων αυτών. Χρειάζεται να αντιληφθούν όλοι ότι κανείς δεν περισσεύει στην προσπάθεια αυτή. Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει πως κάποτε για αρκετά χρόνια υπήρχε το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, με διάφορες Επιτροπές και Δίκτυα που, όμως, (πέρα από τα Ιατρικά Κέντρα στη Μαύρη Θάλασσα) δεν παρήγαγε άλλο σημαντικό έργο αν και είχε «πλούσιο» προϋπολογισμό.

Η απάντηση σ΄ αυτό, είναι πως τα χρήματα προήρχοντο από την Ελλάδα… Με διαχείριση …υπουργική!  Εδώ,. μιλάμε για αυτοχρηματοδότηση, δηλαδή προϋπολογισμό με χρήματα της ομογένειας, ελεγχόμενο από την ομογένεια (εφοριακά και στις Γενικές Συνελεύσεις). Με ομογενειακή επόπτευση στην χρηματοδότηση των έργων, με αντικειμενική αξιολόγηση της εφαρμογής των αποφάσεων και επόπτευση των στόχων.

Τα παλιά μοντέλα που κάποτε πετύχαιναν θαύματα, σήμερα δεν είναι πλέον ικανά να συνεχίσουν την προσφορά τους.  Η Ομογένεια η ίδια έχει αλλάξει. Έχει αναβαθμιστεί και η οικονομική της οντότητα και η κοινωνική, επιστημονική και επαγγελματική της παρουσία στις διάφορες χώρες του κόσμου.

Μια νέα οργανωτική πραγματικότητα,  στα χνάρια της οργανωτικής δομής της Εκκλησίας, αλλά όχι με «δεσμεύσεις» της, μπορεί να βοηθήσει να ξεπεραστεί ο ύφαλος της αδράνειας, υπό την οποία, εν πολλοίς, διατρέχεται σήμερα η ελληνική Ομογένεια διεθνώς.

Προσαρμογή, όμως, πρέπει να επιδείξει και η ελληνική πατρίδα.  Η επικοινωνία στα υψηλά ομογενειακά κλιμάκια δεν μπορεί να συνεχίσει με ρόλους αφέντη-υποτακτικού. Ούτε με το συναίσθημα της μητέρας που περιμένει πάντα την οφειλόμενη προσφορά του παιδιού της,  αδιαφορώντας για τη δική της στάση απέναντί του.