Στοχασμοί: Θεέ μου συγχώρα με!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΟΜΙΚΟΣ

Συγγραφέας
Περπατώ στο δρόμο μου και όλοι μου φωνάζουν “ΟΧΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ”! Και όμως Θεέ μου, από εκεί πηγαίνω γιατί εκεί βλέπω το μονοπάτι μου να ξεχορταριάζει. Γιατί να πρέπει να βλέπω και να βαδίζω στο δικό τους;
Πάω να μιλήσω και το στόμα μου θέλουν να σφραγίσω. Δεν είναι λέει τα λόγια μου πρέποντα για τα ευαίσθητα αυτιά τους. Αν και για να ακριβολογήσω, δεν ενοχλούν τόσο τα λόγια μου, όσο ότι δεν ξέρουν να ακούνε αφού τόσα πολλά θέλει ο καθένας να λέει.
Θέλω να ρωτήσω, απαντήσεις αναζητώ, αλλά το πρόβλημα αντί να λύνεται, μεγαλώνει. Ποιον να ρωτήσεις! Η οικογένεια έχει προκαθορισμένο όραμα για τα παιδιά της, η σχέση έχει τις ανεκπλήρωτες προβολές της με τις οποίες σε βαραίνει, οι φίλοι συνδράμουν στο ποσοστό που δεν παρεκκλίνεις, η κοινωνία σε θέλει κάτω και η θρησκεία θα μου πει τι λένε τα ιερά της.
Θεέ μου συγχώρα με!
Αλήθεια αναρωτιέμαι, τι θα απογίνω χωρίς όλους αυτούς που ξέρουν πολύ καλύτερα από εμένα, πριν από εμένα, για εμένα; Και που αν κοιτάξεις προσεκτικά τις ζωές τους και τις ψυχές τους, θα δεις ότι στις λάσπες των κολάσεών τους σέρνονται! Υποθέτω ότι πρέπει να δίνει πολύ μεγάλη ικανοποίηση το να γίνεσαι συμβουλάτορας των άλλων ενώ η δική σου ζωή παλαντζάρει μεταξύ φθοράς και χαμού!
Θεέ μου θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Το μυαλό μου δεν θα το ακούω επειδή μου το έχουν χτίσει, αλλά θα ακολουθώ την καρδιά μου γιατί οι καρδιές λένε ξέρουν! Δεν θα μένω στα λόγια τους, αλλά στο τι αισθάνομαι από αυτά που λένε. Αν είναι να χτυπήσω, ας χτυπήσω μόνος μου. Είμαι σίγουρος ότι χαίρεσαι περισσότερο με τον τρόπο που κάνω την προσπάθειά μου, παρά με ένα αποτέλεσμα που το βρήκα έτοιμο για να το εφαρμόσω.
Θεέ μου συγχώρα με!
Αφού πλάστηκα ελεύθερος για να κάνω επιλογές, πάει να πει ότι ο δρόμος μου τόσο κακοτράχαλος δεν είναι, αλλά επιτρέπω να μου τον κάνουν. Αλλιώς, επιλογές δεν θα είχα! Και αν το όπλο της παντοδυναμίας Σου είναι η απέραντη αγάπη που μας έχεις, τότε αφού αγαπώ αυτό που είμαι και κάνω, τόσο λάθος δεν μπορεί να είμαι. Αν όχι για τα μάτια και τη λογική των συνανθρώπων μου, τουλάχιστον γι αυτό που έχω μέσα μου και είναι πέρα από τη χημεία, τα μαθηματικά και τη φυσική του κορμιού μου. Πρόκειται για την ομορφιά της ύπαρξης και της παρουσίας της ζωής.