Μία τριλογία για τον Απόδημο Ελληνισμό (Μέρος Α’): Πα.Δ.Ε.Ε: Αποτελέσματα και Προσδοκίες

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Στον απόηχο των εκλογικών αποτελεσμάτων της Δυτικής Αυστραλίας,  όπου  η απώλεια της βουλευτικής έδρας που κατείχε ο Παναγιώτης Κατσαμπάνης, οδήγησε κατά το Καταστατικό σε αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού (Πα.Δ.Ε.Ε.).  Και επειδή τον Ιούλιο επίκειται η σύγκληση, στην Αθήνα, της 13ης Γενικής Συνέλευσης,  που προβλέπει εκλογές για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου. Εν όψει αυτών,  θεωρούμε σκόπιμο –και χρήσιμο, ελπίζουμε- να σημειώσουμε τα ακόλουθα:

Από μια πλευρά, το γεγονός ότι η αλλαγή της προεδρίας της Πα.Δ.Ε.Ε. πραγματοποιείται σε «απόσταση αναπνοής» από τις εκλογές, περιορίζει στα απολύτως αναγκαία  τα περιθώρια δράσης του νέου Προέδρου, Γερουσιαστή του Ρόντ Αίλαντ, Λεωνίδα Ραπτάκη,  και του νέου Δ.Σ. όπως αυτό συμπληρώθηκε με την εκλογή Α΄ και  Β΄Αντιπροέδρου, και ενός μέλους.  Από την άλλη, όμως, η μετάθεση, μετά από πολλά χρόνια,  της έδρας της Προεδρίας από την Αυστραλία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, πραγματοποιείται  σε ενδοσωματειακή προεκλογική περίοδο. Φυσικό είναι, επομένως, να υπάρξει ένταση, ίσως και κάποιες αντιπαραθέσεις, μέχρι να ψηφισθεί από την Γενική Συνέλευση του Ιουλίου 2021,  το νέο Δ.Σ. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί σύμφωνα με ορισμένες αξιόπιστες  πληροφορίες,  φαίνεται ότι ήδη άρχισαν με το «καλημέρα» σας, τα «όργανα». Επί του παρόντος και επ΄αυτού, μέχρις εδώ.

Η Πα.Δ.Ε.Ε. δημιουργήθηκε άτυπα τον Αύγουστο του 1996 στην Αθήνα από μια αντιπροσωπεία εκλεγμένων βουλευτών ελληνικής καταγωγής σε μη-Ελληνόφωνες χώρες από όλο τον κόσμο. Όμως, νομική υπόσταση ως σωματείο απέκτησε τον Ιούνιο του 2005. Τότε ιδρύθηκε επίσημα και έλαβε την επωνυμία «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΠαΔΕΕ)». Αλλά και αυτά τα 26 χρόνια «νομικής» λειτουργίας της Πα.Δ.Ε.Ε. ,  λίγα δεν είναι. Αντιθέτως είναι πολλά για να έχει παράγει μέχρι σήμερα ικανό «μετρήσιμο έργο».

Για να προσδιορίσει κανείς ωστόσο,  το έργο της Πα.Δ.Ε.Ε., πρέπει να λάβει υπόψη του δύο, κυρίως, παράγοντες. 1. Τους σκοπούς του Σωματείου. Και, 2) τους ιδιαίτερους περιορισμούς που συνιστά η πολιτική ιδιότητα των ομογενών  μελών του. Τα μέλη της Πα.Δ.Ε.Ε. είναι πολιτικοί, εκλεγμένοι κατά βάση από πολίτες τρίτων χωρών και –κατά περίπτωση- από κάποιους ομογενείς. Ψηφίζονται, δηλαδή, από ψηφοφόρους, που έχουν ως κριτήριο της ψήφου τους, τα τοπικά θέματα και προβλήματα.

Σε ό,τι αφορά τους Σκοπούς, σύμφωνα με το Καταστατικό της Πα.Δ.Ε.Ε.,  αυτοί αφορούν:

*Στη Δημιουργία σχέσεων και επικοινωνίας μεταξύ των ελληνικής καταγωγής μελών κοινοβουλίων σε μη ελληνόφωνες χώρες.

*Στην ισχυροποίηση των σχέσεων φιλίας και συνεργασίας μεταξύ της Ελλάδος και των ως άνω χωρών προσέλευσης των μελών του Σωματείου καθώς και των κοινοβουλίων τους.

*Την προαγωγή, διάδοση και προβολή των αρχών του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας στις ως άνω χώρες.

Κανένας από τους ανωτέρω σκοπούς του Σωματείου δεν συμβαδίζει με τις πολιτικές δεσμεύσεις των ελληνικής καταγωγής πολιτικών προς τους τοπικούς ψηφοφόρους τους.  Το γεγονός αυτό περιορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούν να κινηθούν οι ομογενείς πολιτικοί των ξένων Κοινοβουλίων. Αλλά, την ίδια ώρα, ακριβώς επειδή οι σκοποί του Σωματείου δεν υπεισέρχονται σε συντεχνιακές ή συνδικαλιστικές  λογικές και πρακτικές, γίνονται ευκολότερα ανεκτοί ως «εξωτερικοί» στόχοι από τους αλλοδαπούς ψηφοφόρους,  ιδιαίτερα χωρών που διατηρούν ξεχωριστή ιδέα για την προσφορά του ελληνικού Πολιτισμού και της ελληνικής Γλώσσας στον παγκόσμιο πολιτισμό και τη δημοκρατία. Αν, μάλιστα, οι «στόχοι» διευρύνονται και ακουμπούν ευρύτερα ζητήματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Δημοκρατίας κλπ., τότε είναι και απόλυτα αποδεκτοί και εύκολοπροωθούμενοι στα ξένα Κοινοβούλια.

Τηρουμένων των αναλογιών, λοιπόν, και βάση των μέχρι σήμερα αποτελεσμάτων της δράσης της Πα.Δ.Ε.Ε. μία πρώτη παρατήρηση είναι πως το έργο της  Πα.Δ.Ε.Ε. είναι περιορισμένο και δεν έχει αποδώσει απτά αποτελέσματα, αφού σε κανέναν από τους τρεις καταστατικούς στόχους και παρά τις κατά περίπτωση θετικές διεθνείς συνθήκες και συγκυρίες  (σχέσεις Ελλάδος- Αμερικής και δευτερεύοντος  Ελλάδος-Αυστραλίας)  δεν έχει επιτευχθεί κάποιο πράγματι αξιόλογο και αξιοποιήσιμο στην εθνική κονίστρα, αποτέλεσμα.

Στην έκταση λοιπόν, που μία νέα προεδρία θέτει τα δικά της προγράμματα δράσης και διαθέτει τα δικά της αντανακλαστικά, αναμένει κανείς ευλόγως ότι το νέο Δ.Σ. και ο Πρόεδρός του,  Λεωνίδας Ραπτάκης, ιδιαίτερα καθώς προέρχεται από την Αμερική, όπου και το κέντρο λήψεως των αποφάσεων τουλάχιστον στον Δυτικό κόσμο, θα δώσει μία νέα δυναμική  στην οργάνωση σηματοδοτώντας μία καινούργια εποχή με εντυπωσιακά, ελπίζουμε, αποτελέσματα.

Και τι πρέπει να γίνει; Πρώτα-πρώτα μια ενδοσκόπηση. Να δούμε τι έφταιξε για την μέχρι σήμερα δυσλειτουργία της Πα.Δ.Ε.Ε.  Τι δε λειτούργησε καλά. Παράγοντες με γνώση διατυπώνουν το ερώτημα γιατί δεν αξιοποιήθηκε όλο το ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορούσε να στελεχώνει το Σωματείο; Στρατεύτηκαν στους σκοπούς της Πα.Δ.Ε.Ε. σε ρόλο επίτιμων μελών όλοι οι διακεκριμένοι ομογενείς, πρώην βουλευτές, Γερουσιαστές, υπουργοί, Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι των φίλων ξένων Κρατών;

Υπάρχουν άτομα που μπορούν να προσφέρουν και να προσφέρουν πολλά, όπως ένας Κρις Σπύρου, Ένας Μαικλ Δουκάκης, ένας Φιλ Αγγελίδης. Και παλαιότερα ένας Μπιλιράκης ή ένας Σαρμπάνης. Ή  ένας Σωτήρης Δελής, μία Έφη Λαμπροπούλου από τα πρόσφατα μέλη,  έτσι για να αναφέρουμε μερικά μόνον από τα ονόματα κύρους που υπάρχουν στον ομογενειακό χώρο. Ούτε καν ως επίτιμα μέλη τα ενέγραψαν στην Πα.Δ.Ε.Ε., παρά το Άρθρο 4 παρ. 2 που λέει: «Τα πρώην εκλεγμένα μέλη των ως άνω Νομοθετικών  σωμάτων έχουν την ιδιότητα του επίτιμου μέλους, ως επίσης βουλευτές οι οποίοι έχουν  συγγένεια εξ αίματος ή εξ αγχιστείας μέχρι και τετάρτου βαθμού με ελληνικής καταγωγής φυσικό πρόσωπο…». Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό για τον νέο Πρόεδρο. Να εγγράψει στην Πα.Δ.Ε.Ε.  ως επίτιμα μέλη όλους όσους αναφέρει το Καταστατικό.

Ένας άλλος ανασταλτικός παράγοντας, σύμφωνα με άλλους κύκλους που γνωρίζουν εκ των έσω τι συμβαίνει στην Πα.Δ.Ε.Ε., είναι η έλλειψη συλλογικότητας που τη διατρέχει. Ατομικές προσπάθειες, λένε, καταβάλλονται πολλές και από αρκετά μέλη.  Αλλά δεν αρκούν, όμως, για να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Π.χ. μία δήλωση ανοικτής προτροπής ενός Κοινοβουλίου, προς το Βρετανικό Μουσείο για την επιστροφή στην Ελλάδα των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα.  Απαιτείται ομαδικό πνεύμα και συλλογική, επίμονη και καλά μεθοδευμένη προσπάθεια για να την αποσπάσεις ως ψήφισμα.  Δεν αρκούν ντουφεκιές στον αέρα! Άλλο παράδειγμα: Η καθιέρωση Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας από την UNESCO χρειάζεται διεθνή πολιτικά ερείσματα που θα τη στηρίξουν. Τι κάνει επ΄αυτού του θέματος η Πα.Δ.Ε.Ε;

Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλεφθεί και η άλλη πραγματικότητα.  Ότι, δηλαδή, η Πα.Δ.Ε.Ε τελεί υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων. Η οποία και την στηρίζει οικονομικά.  Είναι γεγονός ότι πολλές φορές η Βουλή δρα πατερναλιστικά. Αλλά όπως η ελευθερία θέλει «αρετή και τόλμη» έτσι και οι σχέσεις της Πα.Δ.Ε.Ε. με την ελληνική Βουλή θέλουν θάρρος και αποφασιστικότητα.  Κυρίως, απαιτούν σαφείς στόχους και μακροπρόθεσμο προγραμματισμό.  Στην κατεύθυνση αυτή σημαντικά θα βοηθούσε η χάραξη μιας εθνικής στρατηγικής για τον Απόδημο Ελληνισμό. Η έλλειψη στρατηγικής για την σωστή χρήση του κεφαλαίου ομογένεια είναι το κλειδί της υπόθεσης. «Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν μπορεί να αφήνει ”μόνη” μια Πα.Δ.Ε.Ε. με ένα ”πουγκί” να κάνει ότι κατεβαίνει στην κούτρα κάθε προέδρου που τις περισσότερες φορές ούτε καν ελληνικά μπορεί να μιλήσει. Η Βουλή των Ελλήνων δεν έχει ούτε καν πρακτικά από τις συναντήσεις και τις συνεδριάσεις της ΠαΔΕΕ», μας είπε μέλος της οργάνωσης, με γνώση της κατάστασης.

Αλλά, βέβαια,  ο αντίλογος στη χάραξη μιας άλλης, μακροπρόθεσμης πολιτικής για τον Απόδημο Ελληνισμό,  είναι πως αφενός μόνοι μας περιορίζουμε την εμβέλειά του αποκαλώντας τον  «διασπορά» (!) και αφετέρου, αποκλείσαμε το 70% των Ελλήνων ψηφοφόρων του εξωτερικού από τη διευκόλυνση να ψηφίζουν από τον τόπο κατοικίας τους. Σαν να μην έφθαναν αυτά, υποβαθμίσαμε σε απλή Διεύθυνση την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού. Ε, κατόπιν τούτων, ποια  εθνική στρατηγική θα χαράξουμε; Ούτε καν σε ζητήματα Πολιτισμού και Γλώσσας μπορούμε πολιτικά να συνεννοηθούμε…

Εν πάση περιπτώσει, ας το καταλάβουμε:  Εάν δεν καταφέρουμε να φτιάξουμε, με κάποια στοιχειώδη έστω συνεννόηση,  εθνική στρατηγική για τον Ελληνισμό του Εξωτερικού σε βάθος τουλάχιστον 10ετίας, τίποτε δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο, και αυτό ασχέτως του ποιος θα κάθεται στο τιμόνι της Πα.Δ.Ε.Ε.

Ρωτήθηκε ο νέος Πρόεδρος Λεωνίδας Ραπτάκης, στην πρόσφατη τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε, εάν θα είναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Είπε πως ναι, θα είναι όπως άλλωστε θεωρητικά θα είναι και όλα τα μέλη του Δ.Σ. Να σημειωθεί ότι η Αμερική έδωσε δύο προέδρους (Γιάνναρος-Κατσαντώνης). Άλλους δύο έδωσε η Αυστραλία (Πανταζόπουλος-Κατσαμπάνης).

Ρωτήσαμε τον κ. Ραπτάκη τι θα κάνει με τον Επίτιμο Γιάννη Πανταζόπουλο και δεν ήταν έτοιμος να μας απαντήσει. Ίσως γιατί στερείται κρισίμων στατιστικών στοιχείων που εκείνος κατέχει. Για τον ίδιο λόγο ίσως απέφυγε να αναφερθεί στην φημολογούμενη εναντίον του «προεκλογική εκστρατεία» από το απερχόμενο διευθυντήριο. Για απάντηση, από το περιβάλλον του αφήνονταν να διαρρεύσει ότι «δεν χτυπάς όποιον είναι πεσμένος»… Σωστό.

Ωστόσο στο παιχνίδι Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής –Αυστραλίας σε ό,τι αφορά τη μέχρι σήμερα διοίκηση της Πα.Δ.Ε.Ε, ήλθε η ώρα η ομογένεια της Ευρώπης  να διεκδικήσει και αυτή το μερίδιο που της αναλογεί. Πρέπει να ετοιμασθεί ώστε μελλοντικά να μπορέσει να διαδραματίσει το δικό της σημαντικό ρόλο στο τιμόνι της Πα.Δ.Ε.Ε.

Εν κατακλείδι, εκτιμούμε ότι η 13η Γενική Συνέλευση της Αθήνας, θα μπορούσε να είναι μία νέα ελπιδοφόρος αρχή. Αναμένουμε, επομένως, με ξεχωριστό ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε το Πρόγραμμα και την ατζέντα της 13ης Γενικής Συνέλευσης.

Θα επανέλθουμε με το δεύτερο μέρος της τριλογίας,  με τίτλο:  Πα.Δ.Ε.Ε. και Σ.Α.Ε.,  συγκοινωνούντα δοχεία ή αποκλίνοντες οργανισμοί;