ΑΝΑΛΥΣΗ: Ευεργετική, εποικοδομητική και χρήσιμη η ανταπόκριση των αναγνωστών μας IV (Τελευταίο)

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

«Έναν μύθο θα σας πω, που τον μάθαμε παιδιά» – (Στίχοι: Θρασύβουλος Σταύρου Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις). Εμβληματικός στίχος.

Ο δικός μας μύθος δεν έχει ούτε «μίσος για τις γυναίκες»,  ούτε «για τους άνδρες φρίκη».  Εμπεριέχει, όμως, αυτό που ο καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας,  Ευάγγελος Αυδίκος , περιέγραφε στην «Εφημερίδα Συνατακτών», efsyn.gr/ 06.12.2016 με τα ακόλουθα λόγια:

<< …οι μύθοι απελευθερώνουν τη φαντασία. Θερμαίνουν τις ελπίδες. Δημιουργούν προσδοκίες. Κρατούν σταθερή τη θερμοκρασία των προσωπικών και κοινωνικών οραμάτων>>. Και πρόσθετε:

<<Αρκετοί ταυτίζουν τον μύθο με το ψέμα. Είναι η τρέχουσα νοηματοδότηση της λέξης. Άλλοι, στον επιστημονικό λόγο, τη χρησιμοποιούν για να επισημάνουν την «κατασκευή» των ιστοριών. Την πρόθεση της οποιασδήποτε εξουσίας να ενσταλάξει τη δική της εκδοχή της πραγματικότητας. Αλήθεια είναι αυτό. Ετσι κι αλλιώς, αυτό που ζούμε έχει πολλές εκδοχές. Οι στίχοι του Σταύρου (σ.σ. Θρασύβουλος Σταύρου) το διατυπώνουν με απλό τρόπο>>.

Με απλό τρόπο θέλουμε να ξεδιπλώσουμε και μεις το δικό μας “μύθο”.  Τον μύθο ότι η Ελληνική Πολιτεία παρακολουθεί διαχρονικά δήθεν με προσοχή την Ομογένεια. Ότι τάχα γνωρίζει «Πρόσωπα και Πράγματα» που αφορούν την Ομογένεια. Ότι το Κέντρο του Ελληνισμού παρακολουθεί «με την απαιτούμενη σοβαρότητα» τον μόχθο, τον εθνικό ζήλο και την πολύπλευρη προσφορά του εκτός συνόρων Ελληνισμού. Ότι δήθεν καταπιάνεται και κατευθύνει την πορεία όλων των ξενιτεμένων τέκνων του Ελληνισμού.

Με άλλα λόγια, να επιβεβαιώσουμε από την “ανάποδη” όλα όσα ήδη από τον Δεκέμβριο του 1955 έγραφε στο Λογοτεχνικό Περιοδικό «Νέα Εστία» ο εμβληματικός εκδότης της Ομογένειας των Ηνωμένων πολιτειών Αμερικής, Μπάμπης Μαρκέτος, όπως ήδη τα παραθέσαμε στα προηγηθέντα τρία άρθρα της ανάλυσής μας με τον γενικό τίτλο: «Ευεργετική, εποικοδομητική και χρήσιμη η ανταπόκριση των αναγνωστών μας, Ι,ΙΙ, ΙΙΙ), Και, εν συντομία, ότι «… η Αθήνα, το Κέντρο του Ελληνισμού δεν προβληματίστηκε με την απαιτούμενη σοβαρότητα μπροστά στη σημασία και τη βαρύτητα, που είχε ανέκαθεν για το Έθνος. Ο ελληνισμός της διασποράς (sic) ούτε στο απώτερο παρελθόν, ούτε  στο πρόσφατο, ούτε και μέχρι τώρα».

Όπου το «μέχρι τώρα» αναφέρεται στον Νοέμβριο-Δεκέμβριο του 1978, όταν δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Κρίκος» του Λονδίνου και, ειδικότερα σε «αφιέρωμα στην Απόδημη Δημοσιογραφία» (Τεύχος 312) μακροσκελές άρθρο του Μακαρίτη εκδότη Παναγιώτη Μακριά, για τον “Εθνικό Κήρυκα” της Νέας Υόρκης και τον επί μία 30ετία πρώην εκδότη του, Μπάμπη Μαρκέτο (1947-1977).

Ας έλθουμε, όμως, σε  πιο …πρόσφατο παρελθόν! Ή στο σήμερα. Ας πούμε το 2007. Ή το 2019. Ή το 2021! Σε απλά ελληνικά θα λέγαμε σε ό,τι αφορά την προσοχή της ελληνικής Πολιτείας προς τον Απόδημο Ελληνισμό, παραμένει πάντα « ίδια γεύση»…  Υπερβολικός- ο χαρακτηρισμός; Σε κάποιον βαθμό, ίσως. Μικρό βαθμό, όμως!

Ας παρακολουθήσουμε κάποια χαρακτηριστικά δείγμα της «συμπεριφοράς» της ελληνικής Πολιτείας κατά τους σύγχρονους καιρούς:

2007 Η Προεδρία Δημοκρατίας απονέμει υψηλή τιμητική διάκριση σε Ομογενή. Τρεις, μόλις, ώρες πριν την τελετή απονομής, δεν διέθετε η Γραμματεία της Προεδρίας της Δημοκρατίας το Βιογραφικό του τιμώμενου προσώπου!

2019 Ο διορισθείς στην Κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, ομογενής από τις ΗΠΑ, υφυπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα τον απόδημο Ελληνισμό, υποχρεώνεται 5 μήνες αργότερα σε παραίτηση, για λόγους που, σύμφωνα με τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα της εποχής, αφορούσαν τις σπουδές και τη συμμετοχή του σε επιχειρήσεις!

2021 Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με αφορμή δήλωση βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί, ανεπιτυχώς να «διορθώσει» όσα κακώς είχε αποδεχθεί από την αντιπολίτευση στον Νόμο 4648/2019 για την ψήφο των Αποδήμων Ελλήνων Ψηφοφόρων και τα οποία αποκλείουν το 75% των αποδήμων ψηφοφόρων από την διευκόλυνση να ψηφίζουν από τον τόπο κατοικίας τους!

Είναι αυτά, άραγε, τα μόνα «παραδείγματα» του ότι η ελληνική Πολιτεία διαχρονικά παραμένει ουσιαστικά αδιάφορη και ασυγκίνητη μπροστά στην Ομογένεια;  Ότι δεν θέλει και δεν προσπαθεί να «την γνωρίσει σε βάθος», να «αξιολογήσει σωστά» τους ανθρώπους της και τις πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές της δυνατότητες, ότι δεν ενδιαφέρεται να αφουγκρασθεί τους εθνικούς πόθους και να ενστερνισθεί τα οράματά της για την γενέτειρα;

Όχι, ασφαλώς. Αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα. Από την απαξίωση της ομογένειας  και των μεγάλων συλλαλητηρίων της σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, για την «Συμφωνία των Πρεσπών» μέχρι και την ατέρμονη ανασύσταση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ).  Από την (α)τυχη μετεξέλιξη σε Διεύθυνση- της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού  μέχρι και την μετονομασία της Μόνιμης Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό, σε «Διακομματική Επιτροπή της Βουλής για τον ελληνισμό της Διασποράς» (sic).

Ανάμεσα στην ουσιαστική αδιαφορία της ελληνικής Πολιτείας και την απαράδεκτη απαξίωση της ομογένειας, κρύβεται ο διάβολος! Είτε αυτός αναφέρεται σε «αποστασιοποίηση» είτε σε αδόκιμες προσπάθειες να «αναδειχθούν» κάποιες ηγετικές φυσιογνωμίες, μέσα από ανορθόδοξες «συγκατοικήσεις» και αταίριαστες οργανωτικές προσμείξεις.

Αλλά τα Τελώνια δεν θα τα εξορκίσει η Εκκλησία η οποία πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με τα «του Θεού τω Θεώ» και καθόλου με τα «του Καίσαρος». Η ελπίδα προέρχεται από τους νέους ομογενείς μας, τρίτης και τέταρτης γενιάς, που ως φαίνεται, ούτε Έλληνες έπαψαν να είναι, ούτε τα «κοινά» εξορκίζουν.

Αντίθετα, ολοένα και αυξάνεται η συμμετοχή τους σε οργανώσεις και συμβούλια.

Σ΄ αυτούς ελπίζει ο δικός μας «μύθος» που μπορεί να μην τον μάθαμε παιδιά, αλλά τα παιδιά μας θα αναλάβουν να τον κάνουν πράξη και τρόπο ζωής των Ελλήνων του Εξωτερικού μέσα στον ευρύτερο χώρο του Οικουμενικού Ελληνισμού.