ΓΝΩΜΗ: Συντεταγμένα, θεσμικά και όχι πανηγυριώτικα!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ένας άτυπος διάλογος γύρω από τις σχέσεις Ελληνικού Κράτους και ομογένειας ξεκίνησε στο fecebook,  με αφορμή το άρθρο γνώμης που δημοσιεύσαμε στην panhellenicpost.com με τίτλο: «Χρειάζεται ένας Ευρύς Θεσμικός διάλογος του Εθνικού Κέντρου με την Ομογένεια» και αντικείμενο την ίδρυση Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού.

Κίνητρο για το άρθρο που γράψαμε, ήτανε η πρόταση του Βασίλη Παπαστεργιάδη Nομικού και προέδρου  της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης για σύσταση στην γενέτειρα ενός υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού..

Στο άρθρο μας, όπως γράψαμε χθες,  τοποθετήθηκαν, με αναρτήσεις τους στο FB,και αναφορά στο δικό μας κείμενο,  δύο επιφανείς ομογενείς, ο  Εμμανουήλ Βεληβασάκης, από τις ΗΠΑ και ο Σωτήρης Δελής, από τη Σουηδία.

Οι  τοποθετήσεις των δύο ομογενών, από την μία και από την άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού, συνέπιπταν στην εκτίμηση ότι το εθνικό Κέντρο δεν στέργει να ικανοποιήσει τα αιτήματα της Ομογένειας η οποία, κατά την άποψη του κ. Βεληβασάκη θα πρέπει εφεξής μόνη να κανονίσει τα του οίκου της, ενώ κατά την γνώμη του κ. Σωτήρη Δελή, αυτό γίνεται διότι οι πολιτικοί της γενέτειρας ενδιαφέρονται μόνον να διατηρήσουν τις θέσεις τους…

Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί διακεκριμένοι και γνωστοί για την φιλοπατρία τους ομογενείς, όπως οι δύο προαναφερθέντες, έφθασαν στο σημείο να θέλουν να χορεύουν  αντί «ταγκό» με την γενέτειρα, «ζεϊμπέκικο» μόνοι τους; Δηλαδή, να πορεύεται εφεξής η ομογένεια μόνη της χωρίς την σύμπραξη της γενέτειρας; Και που μπορεί να οδηγήσει μία τέτοια αποστασιοποίηση εάν ήθελε εμπεδωθεί  ως αίσθημα  (ο μοι γένοιτο) στη συνείδηση όλων των Αποδήμων Ελλήνων;

Κάποιος πρέπει να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά. Ερωτήματα που δεν είναι δικά μας, αλλά προκύπτουν από τη φορά των γεγονότων. Και αυτός ο «κάποιος» δεν είναι άλλος από την Κυβέρνηση και τα εντός Βουλής Πολιτικά Κόμματα. Ασφαλώς και η Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ήλθε, πιστεύουμε,  η ώρα η πολιτική ηγεσία της Ελλάδος να «θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων»,  Δηλαδή, να ακουμπήσει στο σημείο, στο θέμα που κυρίως ενοχλεί την Ομογένεια. Και αυτό είναι η συμπεριφορά του ελληνικού κράτους απέναντί της όλα τα χρόνια.  «… Η Αθήνα, του κέντρο του Ελληνισμού, δεν προβληματίστηκε με την απαιτούμενη σοβαρότητα μπροστά στη σημασία και τη βαρύτητα που είχε ανέκαθεν για το Έθνος ο Ελληνισμός του εξωτερικού», όπως έγραφε ήδη από το 1978 ο «Κρίκος» του Λονδίνου.

Η απουσία ενδιαφέροντος από το εθνικό κέντρο να παρακολουθήσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τα αιτήματα της ομογένειας, αλλά και την πρόοδό της την οποία ενθυμείτο μόνον κάθε φορά που την είχε ανάγκη, εξηγεί, σε έναν βαθμό, και την δημιουργία κλίματος κάποιας αποστασιοποίησης μερίδας των αποδήμων από την τακτική του πολιτικού κατεστημένου, γιατί για την ίδια την πατρίδα, το ενδιαφέρον και η αγάπη των ομογενών μας είναι αυθύπαρκτη, δεδομένη και είναι μεγάλη.

Θα πρέπει, επομένως,  οι πολιτικοί μας να απαντήσουν στο καίριο ερώτημα: Τι Ομογένεια θέλουμε; Θέλουμε μία Ομογένεια με τα μάτια της ψυχής της στραμμένα προς την γενέτειρα; Με την αναπνοή της να ζεσταίνει την πατρίδα, με την σκέψη της να την προστατεύει, με την ισχύ της να την ενδυναμώνει, με την έγνοια της να την θωπεύει; Θέλουμε μια Ομογένεια πολιτικά δυναμική, οικονομικά εύρωστη και πολιτιστικά ελληνοπρεπή, με  νεώτερες γενιές που να έχουν γνώση της ελληνικής γλώσσας, του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής ιστορίας; Και εάν τέτοια ομογένεια θέλουμε, είναι δυνατόν να μην την εμπιστευόμαστε;

Εκτός εάν προτιμάμε μία ομογένεια αποκομμένη από τον εθνικό κορμό, αφομοιωμένη από τις τοπικές κοινωνίες και  αδιάφορη προς την πατρίδα με παιδιά και εγγόνια που δεν θα ξέρουν «από πού κρατάει η σκούφια τους»!

*Αν Έλληνες, κατά τον Ισοκράτη,  είναι «Οἱ τῆς ἠμετέρας παιδείας μετέχοντες» και εάν έχει δίκιο (και έχει) ο Πρωθυπουργός  Κυριάκος Μητσοτάκης, που σε  πρόσφατο μήνυμά του, τόνισε:  «Οι Έλληνες αποδίδουν πολύ μεγάλη αξία στην εκπαίδευση. Η μάθηση αποτελεί συστατικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας»,  ας προβληματιστούμε σοβαρά τι  ελληνική Παιδεία προσφέρουμε σήμερα στα παιδιά και στα εγγόνια των ομογενών μας!

*Αν  το Άρθρο 51/3 του Ελληνικού Συντάγματος ορίζει πως: «Ο νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο αν δεν έχει συμπληρωθεί κατώτατο όριο ηλικίας ή για ανικανότητα δικαιοπραξίας ή ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα», ας προβληματισθούμε  τι  νομοθετήσαμε  για την ψήφο των Αποδήμων!

Τα εγκληματικά συμβαίνοντα τις μέρες αυτές στην Ουκρανία με την ρωσική εισβολή και οι επιπτώσεις τους στην Ελληνική  ομογένεια της χώρας αυτής,  δείχνουν πως η ανάγκη διατήρησης και περεταίρω σύσφιξης των δεσμών ελληνικού Κράτους – Ομογένειας  είναι (οφείλει να είναι) μονόδρομος.  Στην Ελλάδα βρίσκουν καταφυγή οι  βομβαρδισμένοι ομογενείς μας. Αυτό είναι το σωστό και το πρέπον. Και η Ελλάδα,  στο εθνικό κεφάλαιο που λέγεται Απόδημος Ελληνισμός, θα βρει αποκούμπι σε κάθε δύσκολη περίσταση.

Ας  αναζητήσουμε και ας βρούμε τον τρόπο που θα αποκαταστήσει το εύφορο κλίμα και θα απογειώσει τις σχέσεις Ελληνικού κράτους-Ομογένειας. Συντεταγμένα, θεσμικά και όχι πανηγυριώτικα!