“Εφυγε” και ο Χάρης Σιαμαρής, μια μοναδική προσωπικότητα του Ελληνισμού της Αυστραλίας

Μελβούρνη.- Ο Χάρης Σιαμαρής, μια εμβληματική φυσιογνωμία του Ελληνισμού της Αυστραλίας, “έφυγε” για πάντα σήμερα σε ηλικία 92 ετών. Την είδηση έκανε γνωστή η κόρη του με ανάρτησή της στα αγγλικά όπου μεταξύ άλλων ανέφερε:

“It is with a heavy heart that tonight we farewelled our father and grandfather, Harry Shiamaris, after a couple of very difficult and painful months.
Although we’re very sad to say goodbye, we are very grateful that he is at peace now.
Rest In Peace dad”.

Ο Χάρης Σιαμαρής υπήρξε για πολλά χρόνια και συνεργάτης του “Νέου Κόσμου” και η στήλη του “Η Φωνή του  Χορκάτη”  άφησε  εποχή. Πριν δυο χρόνια η συνάδελφός του, Κλαίρη Γαζή, έγραφε μεταξύ άλλων για τον Χάρη Σιαμαρή:

Με υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και τον γνωστό εγκάρδιο, κυπριακό χαιρετισμό: «Καλώς την κορού. Χρόνια και ζαμάνια. Ποιος αέρας σ’ έφερε προς τα εδώ;» Παρούσες και οι δυο θυγατέρες του, Στέλλα και Άντρια.

Η γνωριμία μου με τον Χάρη Σιαμαρή, τον οικογενειάρχη, τον δάσκαλο, τον κοινοτικό/παροικιακό παράγοντα, τον δημοσιογράφο, τον ραδιοεκφωνητή, πάει στα μέσα της δεκαετίας του ’60, με την άφιξή μου στη χώρα του Νότου.

Στο Κλάυτον, τότε, όπου εγκατασταθήκαμε, είχε γύρω στις δέκα ελληνικές οικογένειες. Από σεβασμό, τον φώναξα δάσκαλο και από τότε, παρά το γεγονός ότι γίναμε συνάδελφοι, παρέμεινε ο «δάσκαλος».

Νεοφερμένοι, κι έχοντας και οι δυο τις ίδιες πολιτιστικές ανησυχίες, νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ρότα του πολιτιστικού τοπίου της Κυπριακής Κοινότητας που στεγαζόταν τότε στο Heffernan Lane στο σίτι. Του θυμίζω την πρώτη εκδήλωση που οργανώσαμε από κοινού τον Σεπτέμβρη του 1967 για τον Κύπριο ποιητή Δημήτρη Λιπέρτη και κάνει προσπάθεια ν’ ακολουθήσει τη σκέψη μου.

Ο Χάρης Σιαμαρής γεννήθηκε το 1929 στο Λευκόνοικο Αμμοχώστου από όπου αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή του χωριού του. Ακολούθως φοίτησε στο Διδασκαλικό Κολλέγιο Μόρφου και στη συνέχεια εργάστηκε ως δάσκαλος επί 17 χρόνια σε διάφορα σχολεία της πόλης και της επαρχίας Λεμεσού. Το 1966 μετανάστευσε με την ευγενέστατη σύζυγό του κυρία Πόπη και τα τρία παιδιά τους.

Στην Μελβούρνη, δίδαξε Μαθηματικά και Γεωγραφία σε διάφορα κρατικά σχολεία και παράλληλα Ελληνικά, σε παροικιακά απογευματινά σχολεία. Το 1975, κατάφερε και εισήχθη το μάθημα των Ελληνικών στο Westall Secondary College, και σταδιακά, μετά από μεγάλο αγώνα, κατάφερε και έπεισε τη διεύθυνση, να διδάσκεται το μάθημα των Ελληνικών σε επίπεδο VCE. Για την προσφορά του, τιμήθηκε από το Κολλέγιο το 1995 με ειδική διάκριση, όταν ήταν ήδη σε σύνταξη.

1966 – Συμμετοχή στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του «Πατρίς»

1966 – Συμμετοχή στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα του «Πατρίς»

Παράλληλα με το εκπαιδευτικό του έργο, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές.

Ωστόσο εκείνο που ξεχωρίζει ο καθένας στην πορεία του Χάρη Σιαμαρή, είναι η αγάπη του για τα κοινά. Το 1969 έθεσε υποψηφιότητα στο συμβούλιο της Κυπριακής Κοινότητας, όπου του ανατέθηκε η θέση του Γραμματέα. Μια θέση που κράτησε για 9 περίπου χρόνια. Πρόεδρος τότε ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τούμπουρου.

Πολλοί είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του την πρωτοβουλία της ίδρυσης της Ομοσπονδίας Κυπριακών Κοινοτήτων και Οργανισμών, την οποία υπηρέτησε για πολλά χρόνια από τη θέση του γραμματέα. Ο ίδιος αναγνωρίζει ότι ήταν μια πολύπονη εργασία και μοιράζεται την επιτυχία με τον τότε πρόεδρο της Κυπριακής Κοινότητας Νοτίου Αυστραλίας κ. Τάκη Λαβίθη, με τον οποίο είχαν συγκαλέσει συσκέψεις στις πρωτεύουσες των Πολιτειών.

Το προδοτικό πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου και η Τουρκική εισβολή στις 17 που ακολούθησε το καυτό εκείνο καλοκαίρι του 1974 στην ιδιαίτερη πατρίδα του, βλέπουμε τον Χάρη Σιαμαρή να αναπτύσσει έντονη δράση στους κόλπους της Επιτροπής -αργότερα μετονομάστηκε σε Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα και να αγωνίζεται μέσα από ραδιοφωνικές εκπομπές και άρθρα στις εφημερίδες, να κρατήσει ψηλά το σύνθημα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ.

Συνάμα ηγήθηκε της αντιπροσωπείας που αποτελείτο από τους Παναγιώτη Γιαννούδη και Κώστα Ζηντίλη, που επισκέφτηκε την μεγαλόνησο και διαπίστωσαν το μέγεθος της καταστροφής. Στη συνέχεια η Κυπριακή Κοινότητα οργάνωσε εράνους συγκέντρωσης χρημάτων, ρουχισμού, υποδημάτων και άλλων ειδών άμεσης ανάγκης, τα οποία στάλθηκαν στους πρόσφυγες.

ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο Χάρης Σιαμαρής συνεργάστηκε με το Περιοδικό Κυπριακή Ηχώ, αρθρογραφούσε στις εφημερίδες «Νέος Κόσμος» και «Νέα Ελλάδα» και συνεργάστηκε με τις εφημερίδες «Ελληνικός Κόσμος», «Τα Νέα», το «Έθνος», τον «Αδέσμευτο», την «Μελβούρνη», τη «Νέα Πατρίδα» και τον «Κόσμο».

Το ραδιόφωνο, ήταν η άλλη του αγάπη. Εργάστηκε ως εκφωνητής στα SBS (3EA), 3ΖΖΖ, 3ΑΒ και ECHO FM (Radio GREECE).

Ως εκδότης εφημερίδων, επιμελήθηκε την «Κυπριακή Φωνή», τα «Κυπριακά Χρονικά» και την «Κυπριακή», ως ένθετο της «Νέας Ελλάδας».

Ωστόσο, η ηλεκτρονική εφημερίδα «Η Κυπριακή», φαίνεται ότι ήταν η τελευταία του αγάπη. Την κράτησε μέχρι τις 21 Ιανουαρίου 2014 όταν συμπλήρωσε το 85ο έτος της ηλικίας του.

Ο δάσκαλος έγραψε και βιβλία στο κυπριακό γλωσσικό ιδίωμα: Την ποιητική συλλογή «Τα τραούθκια του Χωρκάτη» το 1995, «Η Φωνή του Χωρκάτη» το 2003, και το τελευταίο, «Κύπρος Αγάπη μου» το 2017, στο οποίο μου είχε αναθέσει τον συντονισμό της παρουσίασης.

Παραμονή πρωτοχρονιάς του 2016 γιόρτασε με την σύζυγό του την 65η επέτειο του γάμου τους. Δυστυχώς ένα χρόνο μετά, την έχασε.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν συμπεραίνουμε, ότι ο Χάρης Σιαμαρής είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με πολύμορφη και πολυποίκιλη προσφορά πολλών δεκαετιών, τόσο στην Ελληνομάθεια όσο και στα παροικιακά δρώμενα.

Από την συνάντηση με τον Χάρη Σιαμαρή, κρατώ δυο σοφές του κουβέντες. «Η οργάνωση είναι καλό πράγμα. Για να δικαιολογεί όμως την ύπαρξή της, πρέπει να συνοδεύεται από δράση».

Και αφού είπαμε ό,τι είχαμε να πούμε και άκουσα ότι είχαν πατέρας και θυγατέρες να πουν, στρέψαμε την κουβέντα και χαθήκαμε στα σοκάκια και τις πλατείες της Λεμεσού. Ένας τόπος που τον θυμάται με κάθε λεπτομέρεια και με πολλή αγάπη”.

Τα τελευταία χρόνια «ο δάσκαλος», αντιμετώπιζε προβλήματα κινητικότητας. Δυστυχώς, μετά από το χτύπημα στο γοφό και το χειρουργείο που ακολούθησε, οι δυνάμεις τους λιγόστευαν μέρα με τη μέρα.
«Οι μέρες δύσκολες και οι νύχτες δυσκολότερες» λέει στο Νέο Κόσμο η θυγατέρα του Στέλλα. «Δυστυχώς, το βάρος των χρόνων που έσερνε στους ώμους του, δεν του έδωσαν άλλα περιθώρια ζωής. Μέχρι που τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου στις 5 το απόγευμα, μαζί με τα αδέλφια μου Τάσο και Άντρια, του είπαμε το τελευταίο αντίο».
Δάσκαλε θα σε  θυμόμαστε  πάντα με αγάπη…

Πηγή:neoskosmos.com