Πώς δεν έγινα ηθοποιός.
ΕΥΤΥΧΙΑ ΛΟΙΖΙΔΗ*Κάποτε η μητέρα μου προσφέρθηκε να κάνει δώρο σε ένα πληγωμένο παιδί.
-Τί θα ήθελες αγάπη μου για τα Χριστούγεννα;
– Θέατρο!,απάντησε το παιδί.
-Α,ωραία είπε, ξαφνιασμένη απο την απάντηση του παιδιού.
Διάλεξε την παράσταση που επιθυμείς και πάμε.
Η παράσταση που επέλεξε ήταν σαιξπηρική και λεγόταν Άμλετ.
-Μαμά μου, της είπα, εγώ δε θα έρθω;
-Δεν ξέρω αν επιτρέπεται εφτάχρονα να τη δουν.
Επιτρέπονταν λοιπόν.
Πήγαμε κάτσαμε και η παράσταση ξεκινά..
Βλέπω μια εικόνα φαντάσματος … ( το φάντασμα του πατέρα του Άμλετ)
Και καθώς συνεχίζονταν το έργο συνέβη το εξής γεγονός.
Άκουγα δυο μουσικές. Ναι δυο.
Δυο ροχαλητά των κυριών που κάθονταν έξ αριστερών και μια του ανθρώπου που έδινε ρεσιτάλ. Το ποιητικό πνεύμα του, μου φανερώθηκε ως έξαρσης!
-Αυτό θέλω να κάνω!!!!!!
Ναι! Και με φλογερή ανυπομονησία όρμησα στην οδό του Άμλετ και μελετούσα τα λόγια που επίμονα τα αποθήκευσα στον τότε υπολογιστή μου. Μνήμη.
Ο μπαμπάς μου δε, ρώτησε με ενδιαφέρον τις εντυπώσεις μου από το θέατρο που παρακολούθησα. Γιατί το βλέπε ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένη.
-Τί παράσταση είδατε;
-Άμλετ.
-Άμλετ;
-Ναι Άμλετ.
-Τι ξέρεις εσύ απο Άμλετ;
Κάλλιο να με χτύπαγε.
-Τί ύψος και τι βάθος…
-Τί μουρμουρίζεις, με ρώτησε ο μπαμπάς;
Και συνεχίζω να απαγγέλω μεγαλόφωνα πλέον μπροστά του.
-Πάψε!, μου είπε. Θα σε πάρουν για τρελή. Πήγαινε στο δωμάτιο μου και εκεί ξεθυμαίνεις.
-Ξέρεις του είπα σε τι ψυχολογική κατάσταση είμαι απόψε;
Όταν βρισκόμουν μέσα στο θέατρο φοβήθηκα τον εαυτό μου, μη κάνω καμία τρέλα. Μου ήρθε μια στιγμή να πεταχτώ στη σκηνή και να πω εγώ τα λόγια του!
Γέλασε, μάλλον δε κατάλαβε.
Αφου περάσανε τα χρόνια του ανακοίνωσα τί θέλω.
-Μπαμπά θα έρθεις να με δεις στη σχολική μου παράσταση;
-Όχι.
-Μα γιατί;
-Δουλεύω.
Δεν τον πίστεψα. Νομιζω και εκείνος το κατάλαβε.
-Κοντεύω να τελειώσω το Λύκειο και ακόμα δεν έχεις έρθει να με δεις.
-Θα έπρεπε;
-Μα όλοι οι γονείς έρχονται να δουν τα παιδιά τους.
-Δεν έχει λεφτά το θέατρο. Θα πεινάσεις.
… τώρα, είπε θα μιλήσουμε σοβαρά. Ήρθε η στιγμή να ακούσεις. Έχεις ένα σπάνιο τάλαντο. Όσες φορές συζητήσαμε για θέατρο και σηκωνόσουν άξαφνα και απήγγειλες μέρη απο διάφορες τραγωδίες με συγκινουσες βαθιά, σε θαύμαζα. Και σκεφτόμουν τί απόκτημα θα ήσουν για την σκηνή. Θα μπορούσες να καταρρίψεις τη μωρία που έχουν για τους ηθοποιούς, θα ενθάρρυνες με το παράδειγμα σου παιδιά γεννημένα για τη σκηνή.Θα μορφωνονταν κοντά σου, θα ανύψωνες το θέατρο.
Και θα ταν πράγματι πολυ κρίμα να μην αφαιθείς στον άγιο ενθουσιασμό που θα σε οδηγήσει στο ναό της τέχνης. Θυμήσου τα λόγια του Πόσσαρτ: “Αι Αθήναι χωρίς θεάτρο”
Και επειδή ξέρω πως τότε σου έθιξα την εθνική φιλοτιμία σου…
Εμπρός λοιπόν! Έχεις τη δύναμη και να υπηρετήσεις, και να χορτάσεις την πείνα σου.
Ο Άμλετ που είδε το 7χρονο….ήταν ο ….
*Η Ευτυχία Λοϊζίδη είναι Σκηνοθέτης-ηθοποιός.
Σχόλια Facebook