Το ” ‘Ολον Ομογένεια”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ενώ στην Αθήνα συνεδριάζει εκ νέου σήμερα Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012 η Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή για την αλλαγή του νόμου 3480/2006 περί ΣΑΕ,  με αβέβαιη, ως αυτή την ώρα, σύνθεση, αλλά με μεθοδευμένο «σιωπητήριο» ως προς τις εργασίες της (!)  η οργανωμένη Ομογένεια προχωρεί απερίσπαστη στο δικό της έργο.

 Η ομιλία του γνωστού ομογενειακού παράγοντα Νίκου Αποστολόπουλου, που δημοσιεύεται σε άλλες στήλες, για τη δράση και το έργο της Ενωσης Ευρυτάνων Αμερικής «ΤΟ ΒΕΛΟΥΧΙ», δίνει από μόνη της μια αποστομωτική απάντηση σε όσους  εκτιμούν ότι η οργανωμένη ομογένεια μπορεί να μείνει «εκτός» νυμφώνος, εάν νυμφώνας θεωρηθεί το επιχειρούμενο «ανακάτεμα της τράπουλας» για την ανασύσταση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ).

Η Ιστορία του «ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ» λίγο διαφέρει από την ιστορία εκατοντάδων άλλων ομογενειακώνΤοπικών  Οργανώσεων, Ενώσεων, Συλλόγων, Σωματείων. Αυτά αποτελούν το κύτταρο του εκτός Ελλάδος Ελληνισμού. Με τις Ομοσπονδίες και τις Εθνικο-τοπικές Οργανώσεις και τους ανένταχτους ομογενείς, έχουμε το σκιαγράφημα του ¨ Όλον Ομογένεια”.

Η Εκκλησία, με το Σταυρό, μπορεί και πρέπει να ακολουθεί στενά τη Σημαία.

Όλοι, ο καθένας από το μετερίζι του, προσφέρουν σημαντικό έργο, ανεκτίμητες υπηρεσίες και πολύτιμη βοήθεια διαχρονικά και συνολικά στον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ.

Δεν μπορεί να νοηθεί ομογένεια χωρίς τις οργανώσεις. Και δίχως την Εκκλησία. Μα και ούτε μπορεί να προοδεύσει ο ελληνισμός, χωρίς το ” Όλον Ομογένεια”. Διότι, ένας τέτοιος ελληνισμός, θα ήταν “μισός” Ελληνισμός.

Αν ανατρέξει κανείς στην Νέα Εστία του 1955 θα βρει καταχωρημένη τη μεγάλη αυτή αλήθεια από την πένα του ανθρώπου που μόχθησε για την ομογένεια όσο, ίσως, κανένας άλλος της εποχής του. Του σημαντικότερου μέχρι σήμερα ομογενή δημοσιογράφου, του Μπάμπη Μαρκέτου. Έγραφε εκεί:

«Συγκριτικά με τους άλλους ευρωπαϊκούς και ασιατικούς πληθυσμούς, ο ελληνισμός έρχεται πρώτος και στο έμβασμα προς τον συγγενή και στο κοινωφελές τοπικό έργο, τον εθνικό έρανο και γενικά τον εθνικό ζήλο, που τον φέρει θερμό συμπαραστάτη και ασίγαστο συνήγορο των ελληνικών εθνικών αιτημάτων κοντά στις κυβερνητικές υπηρεσίες της Αμερικής, στον Αμερικανό πολιτικό, το δημοσιογράφο, τον πελάτη του μαγαζιού του, το φίλο, το γείτονά του».

Και πρόσθετε: “Ωστόσο, ο Ελληνισμός της Αμερικής, παντού στην Ελλάδα και περισσότερο στην πρωτεύουσα είναι  γνωστός ελάχιστα και επιπόλαια. Η ηγεσία της Ελλάδος πολιτική και πνευματική τον αγνοεί. Και πάντως τον κρατεί σε απόσταση. Το χωριό βέβαια γνωρίζει και τιμά τους ξενιτεμένους του. Η οικογένεια ακόμη  περισσότερο. Ούτε όμως το χωριό, ούτε και η οικογένεια κι ούτε, πολύ περισσότερο, η κοινωνία του χωριού και της πόλης γνωρίζουν τον Απόδημο Ελληνισμό σαν προσπάθεια και μόχθο, σαν ενιαίο σύνολο και σαν συνέχεια, τέλος, του ελληνικού εθνικού συνόρου. Η πολιτεία καθεύδει. Ο Έλληνας δάσκαλος κι ο καθηγητής δεν έχουν να πουν τίποτε στους μαθητές και  φοιτητές. Οι Ελληνες λογοτέχνες διανοούμενοι το ίδιο.”

Δυστυχώς, αν και από τότε, το 1955, πέρασαν πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια, ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει αλλάξει στο θέμα αυτό.

Η Ομογένεια εξακολουθεί να είναι ο Μεγάλος Άγνωστος στη γενέτειρα. Ούτε καν μία αξιόλογη προσπάθεια για την καταγραφή του έγινε ποτέ από το ελληνικό κράτος. Αν κοιτάξετε κάποιες αλυσιτελείς εκδόσεις της Γενικής Γραμματείας Τύπου, θα βρείτε σήμερα έναν κατάλογο εντύπων της διασποράς, πολλά από τα οποία έχουν διακόψει την έκδοσή τους εδώ και δεκαετίες!

Για να μην μιλήσουμε για την καταγραφή Γιατρών, Δικηγόρων κλπ. Ανύπαρκτη!

Αν, λοιπόν, έλειπε το «κύτταρο», το τοπικό σωματείο, οι Ομογενείς  θα ήταν άγνωστοι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και αναμεταξύ τους!