Δύο απόψεις…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ο φίλος είναι οδηγός σε μία από τις πολύ γνωστές εταιρείες οδικής βοήθειας στην Ελλάδα. Είναι η προσωποποίηση αυτού που λέμε “έχουν δει τα μάτια μου…”

Ήταν φουρκισμένος. Με το Κράτος, με το σύστημα, με τους Έλληνες. “Τι στο καλό, μας ψεκάζουν με ηρεμιστικά και μας κρατάνε έτσι απαθείς;” μου είπε.  Μια εξήγηση λογική του γιατί δεν διαμαρτύρονται πια οι Έλληνες.

-Τίποτε δεν δουλεύει. Πας στον ΟΤΕ, πας στο Ταχυδρομείο, πας στην Τράπεζα. Πας στην Εφορία, την πήραν και την  πήγαν αλλού! Όπου να πας, όλα διαλυμένα. Χάνεις τις ώρες σου άδικα. Κοίτα, έφτασε μεσημέρι και δεν έχω τελειώσει καμία από τις δουλειές που είχα προγραμματίσει! Πώς να δουλέψεις έτσι;

Μια άλλη εικόνα μου  έδωσε ένας άλλος φίλος, γνωστός ομογενής αυτός. Τον “πέτυχα” στο κινητό ενώ ταξίδευε με το καράβι για την Μύκονο!  Είχε δίπλα του ένα πολύ γνωστό Αμερικανό δικηγόρο από την Ουάσιγκτον, φίρμα με ισχυρές διασυνδέσεις στον Λευκό Οίκο κλπ. Με ξάφνιασε ο προορισμός.

-Τι πάτε να κάνετε στην Μύκονο, ρώτησα, γνωρίζοντας ότι ο εν λόγω ομογενής, με τις υψηλές γνωριμίες και τις διακεκριμένες  θέσεις στην αμερικανική πολιτική ζωή, είναι από τους  θιασώτες των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα και τους επικριτές εκείνων των πολιτών που δεν είναι συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Κράτος.

-Πέρυσι είδαμε τους “αγανακτισμένους” στο Σύνταγμα, μου λέει. Φέτος πάμε να τους συναντήσουμε στη Μύκονο!..

-Έχει η Μύκονος αγανακτισμένους; απόρησα.

-Γιατί, μήπως έχει η υπόλοιπη Ελλάδα, με αποστόμωσε.

Τον ρώτησα αν -ομογενής γαρ-  τον απασχολεί το φορολογικό. Πολύ, μου λέει. Πληρώνω ουκ ολίγα στο ελληνικό Κράτος, γιατί θέλω να είμαι συνεπής. Μα, γιατί δεν κάνεις κάτι; του είπα. Γιατί δεν χρησιμοποιείς τις γνωριμίες και τις επαφές σου στην Αθήνα  προκειμένου να αλλάξει αυτή η κατάσταση που ταλαιπωρεί χιλιάδες ομογενείς;

-Θυμάσαι πέρυσι, μου λέει, που ο προηγούμενος Υφυπουργός Εξωτερικών μου ζήτησε και του έγραψα τις απόψεις μου για την ομογένεια και τις σχέσεις της με την Ελλάδα; Τον αντικατέστησαν χωρίς λόγο και, φυσικά, όσα του είχα πει και γράψει πήγανε χαμένα! Όχι που φταίει ο άνθρωπος που τον αλλάξανε πάνω που ξεκίνησε να κάνει κάτι…

Πέρυσι, με φώναξαν και πήγα στην Μόνιμη Επιτροπή για τον Απόδημο Ελληνισμό, το ξέρεις, μου λέει. Ε, μου ζήτησαν να μιλήσω στην Επιτροπή για την Ομογένεια! Μετά από σαράντα χρόνια, με θυμήθηκαν! Ας είναι. Πήγα.  Τους είπα τι νομίζω ότι πρέπει να κάνουν για να ξανακερδίσουν την ομογένεια!

Τους εξήγησα τι χρειάζεται η ομογένεια!  Τους ανέπτυξα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ομογένεια! Ε, λοιπόν,  αναβάθμισαν τον βουλευτή σε Υπουργό και …πάπα λα! , Ουδείς πλέον ενδιαφέρθηκε.  Δεν υπάρχει ούτε η Επιτροπή! Περιμένουν τον Οκτώβρη να ορίσουν καινούργια, με νέο πρόεδρο που θα καλέσει άλλους ομογενείς να του τα πουν κι αυτοί, μέχρι να φύγει κι αυτός και πάλι απ΄την αρχή!

Αν σου πω, τώρα, ότι αυτές ήτανε οι τελευταίες ώρες που ξόδεψα από τη ζωή μου για να τους μιλήσω, θα με πιστέψεις; Ούτε ένα λεπτό δεν χαραμίζω πλέον για να έχω επαφές μαζί τους! Γι’ αυτό, είπα στον φίλο μου που έφερα από την Ουάσιγκτον, να πάμε λίγες μέρες στη Μύκονο.  Να δούμε πως διαμαρτύρονται οι νεοέλληνες για τα μέτρα. Να καταλάβουμε την κρίση, βρε αδελφέ!