Ελληνική ειρηνική επανάσταση

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Εάν η άποψη ότι  “… για την Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος τρόπος διαφυγής, από την αναδιάρθρωση χρέους. Και δεν μπορώ να δω αναδιάρθρωση χρέους εντός της ευρωζώνης” (Financial Times) είναι σωστή, τότε είναι σαφώς λάθος η πολιτική τακτική της οξύτητας και της ακραίας αντιπαράθεσης στην οποία φαίνεται να οδηγούνται προ των κάλπεων τα κόμματα και, σε προέκτασή τους, ο λαός.

 

Σε κάθε χώρα με στοιχειώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης, τα πολιτικά κόμματα μπροστά στην απειλή της χρεοκοπίας,  ασχέτως ιδεολογιών, θα είχαν συνασπιστεί στην κοινή προσπάθεια. Θα είχαν διαμορφώσει μία πρέπουσα πολιτική απέναντι στην οικονομική κρίση, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μέτωπο. 

 

Άξονας της πολιτικής αυτής θα ήτανε ο άνθρωπος και η δυνατότητα επιβίωσής του, παράλληλα με μία στρατηγική για περισσότερο ορθολογιστική οικονομική πολιτική που θα οδηγούσε αφενός μεν στην συρρίκνωση του γιγαντιαίου (για τα μέτρα της χώρας) δημόσιου τομέα και την περιστολή δαπανών, αφετέρου δε στην έστω μετά θυσιών και κόπων γρήγορη ανάπτυξη, εκμεταλλευόμενοι προς τούτο τις ανεξάντλητες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ελλάδος, που είναι ο τουρισμός, η ναυτιλία και ο Απόδημος Ελληνισμός.

 

Η Ελλάδα μπορούσε σε “μηδέν” χρόνο να εξελιχθεί σε υπ’ αριθμό ένα τουριστικό προορισμό παγκοσμίως. Η περασμένη τουριστική περίοδος,  με τα 20 εκατ. επισκέπτες, το απέδειξε αυτό. Με την κατάλληλη εκπαίδευση των ασχολούμενων με τις τουριστικές επιχειρήσεις ώστε να αναβαθμισθούν οι προσφερόμενες στους ξένους υπηρεσίες, με την σχολαστική μετεκπαίδευση των εργαζομένων στον τομέα προβολής, φύλαξης και αξιοποίησης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και των μνημείων της, με την άσκηση μιας φιλο-τουριστικής φορολογικής και τιμολογιακής πολιτικής και με την διεύρυνση της τουριστικής περιόδου αξιοποιώντας όλες τις σύγχρονες μορφές τουριστικού ενδιαφέροντος (π.χ. θρησκευτικός, ιατρικός, αγροτικός, συνεδριακός κλπ. τουρισμός) , δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  η Ελλάδα του ήλιου, του γαλάζιου και του μύθου, θα αποτελούσε το όνειρο κάθε τουρίστα.

 

Στην ναυτιλία,  με την θέσπιση κινήτρων και φορολογικών ή άλλων διευκολύνσεων με παράλληλη θεσμοθέτηση ανταποδοτικών επενδύσεων από τους εφοπλιστές, η παγκόσμια δύναμη σε τονάζ που εκπροσωπούν,  θα είχε και την αντίστοιχη αναπτυξιακή και συναλλαγματική ωφέλεια για τη χώρα. Θα τροφοδοτούσε με δουλειά τα καταρρέοντα σήμερα ναυπηγεία, θα συνέβαλε αποφασιστικά στη μείωση της ανεργίας και θα έσπρωχνε σε ανάπτυξη μια σειρά άλλων δραστηριοτήτων (π.χ. εξαγωγικό εμπόριο, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις κ.α.)

 

Στους δύο αυτούς οικονομικούς πυλώνες της ελληνικής πραγματικότητας, τουρισμό και ναυτιλία, ο απόδημος ελληνισμός -με την κατάλληλη ρεαλιστική οικονομική πολιτική,  την εμπέδωση κλίματος φορολογικής και εργασιακής ασφάλειας και ηρεμίας-  θα μπορούσε να επενδύσει σημαντικά ποσά συμβάλλοντας αποφασιστικά στην περαιτέρω ανάπτυξη τόσο των ίδιων αυτών πυλώνων όσο και γενικότερα της ελληνικής πατρίδας.

 

Η οικονομική πρόοδος, θα έφερνε εθνική δύναμη και ουσιαστική παρουσία στα διεθνή φόρα που, με τη σειρά τους θα οδηγούσαν μελλοντικά σε επωφελείς οικονομικές συμμαχίες για την αξιοποίηση και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της επικράτειας, όπως π.χ. των ενεργειακών και των ορυκτών.

 

Αντί αυτών, εμείς ομφαλοσκοπούμε, αλληλοσπαρασσόμαστε και  αλληλοϋβριζόμαστε.  Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα του Πνεύματος, της Δημοκρατίας και του Πολιτισμού, την εθνική συνεννόηση την θεωρούμε είδος αχρείαστης πολυτέλειας. Δεν διδαχθήκαμε την αξία της ομαδικής, κοινής προσπάθειας.  Σε κανένα επίπεδο. Ούτε στην πολιτική, ούτε στην επιστημονική ούτε στην κοινή καθημερινή εργασία.

 

Ίσως από το σημείο αυτό θα έπρεπε να ξεκινήσει η σύγχρονη ελληνική ειρηνική επανάσταση.