Επίκαιρη 17η Νοέμβρη

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η φετινή επέτειος της 17^ης Νοεμβρίου, σημαδεύτηκε από την τυφλή βία που χτύπησε την «πόλη του φωτός» και γύρισε το χρονοδιακόπτη στο Μέσο και ύστερο Μεσαίωνα.

Η τυφλή βία του φανατισμού πάντοτε άφηνε βαθιές ουλές στις γης την Ιστορία. Χρειάζεται ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και θάρρος.

Με τα ίδια αυτά ψυχικά στοιχεία και οι έγκλειστοι του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, αντιπαρατάχθηκαν απέναντι στο στρατιωτικό καθεστώς του Παπαδόπουλου. Η Ιστορία, 42 χρόνια αργότερα, συνεχίζει να γράφεται…

Το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», μοιάζει σήμερα περισσότερο από ποτέ, επίκαιρο.

Η Οικονομική κρίση έχει υποβιβάσει δραματικά το βιοτικό επίπεδο του λαού. Σήμερα ψωμί έχει όποιος μπορεί να εξασφαλίσει μια δουλειά. Και είναι τόσο δύσκολο…

Παιδεία, έχει όποιος νέος μπορεί να φεύγει στο εξωτερικό, όπου οι ελλείψεις σε καθηγητές είναι σπάνιες, οι χαμένες ώρες από απεργίες και καταλήψεις είναι ανύπαρκτες και οι γνώσεις είναι εξειδικευμένες.

Ελευθερία μοιάζει να έχουμε όλοι. Τι είδους ελευθερία, είναι, όμως, αυτή όταν δεν μπορείς να βρεις δουλειά, όταν κοιμάσαι στα παγκάκια ή όταν η εφορία και οι Τράπεζες απειλούν να σου πάρουν το σπίτι;

Από το Μέσο και Ύστερο Μεσαίωνα πέρασαν χίλια τόσο χρόνια. Κι όμως, ακόμα οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι να πιστεύουν το Θεό που θέλουν. Ακόμα η ζωή είναι «προϊόν» προς κατανάλωση και εκμετάλλευση. Ακόμα η βία επιχειρεί να επιβάλει τη βαριά σκιά της, στον πλανήτη.

Ζούμε τα προεόρτια του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Βιώνουμε  την αέναη πάλη του καλού με το κακό; Υφιστάμεθα τον διαρκή ανταγωνισμό των Θρησκειών; Ή μήπως, απλά είμαστε θύματα γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, αδιόρατων στον κοινό οφθαλμό, αλλά υπαρκτών και αδυσώπητων στο «υπέδαφος» της παγκόσμιας σκηνής;

Ανίκανοι να προσδιορίσουμε τις εξελίξεις, παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, ευελπιστούντες ότι η κρισιμότητα των στιγμών θα συνεγείρει τις υγιείς δυνάμεις του Ελληνισμού, ώστε  να αποφύγουμε πολιτικές επιπολαιότητες και αυθορμητισμούς που θα καταστήσουν ακόμη δυσκολότερη τη θέση μας.

Το συμβάν της Λέρου πρέπει να μας καταστήσει δυο φορές προσεκτικούς.

Υπό το πρίσμα των ανωτέρω, θα πρέπει να επανεξετάσουμε την τρέχουσα πολιτική, διπλωματική και οικονομική πρακτική. Τα γεγονότα τείνουν στο να μας ξεπεράσουν. Η απειλή να μεταβληθούμε σε ένα απέραντο στρατόπεδο υποδοχής και εγκατάστασης προσφύγων και λαθραίων μεταναστών, είναι μεγάλη.   Διότι αυτό θα συμβεί, εάν και οι όμορες χώρες αρχίσουν να κλείνουν τα σύνορά τους, μετά το παράδειγμα της Γαλλίας. Ήδη το «συζητά» η πΓΔΜ, το επιχειρεί η Ουγγαρία ενώ  η Γερμανία και η Αυστρία, έκαναν πρόσφατα γνωστή την απόφαση τους να περιορίσουν την έλευση των προσφύγων, ελαχιστοποιώντας τα σημεία πρόσβασης…

Δυστυχώς, η 17 Νοέμβρη δεν μας βρίσκει και στις καλύτερες μας στιγμές… Η κυβέρνηση δείχνει να παραδέρνεται ανάμεσα στις συμπληγάδες, από τη μια μεριά των δανειστών και από την άλλη των εσωτερικών της ιστορικών ή απλά υπαρξιακών διενέξεων και αντιδικιών.

Η Αξιωματική αντιπολίτευση αναζητεί «τιμονιέρη» όχι μόνον για να οδηγήσει το σκάφος, αλλά και ικανό να το ξε- μπατάρει!

Μόνη παράταξη  που φαίνεται να βγαίνει κερδισμένη από τα γεγονότα που συντελούνται «εντός και εκτός» παιδιάς, είναι η άκρα δεξιά. Αυτό, όμως, δεν γυρίζει απλά το χρονοδιακόπτη, «ανατινάζει» το ίδιο το Πολυτεχνείο…