Γιατί φυσικά πρόσωπα και επιστημονικές-επαγγελματικές ενώσεις είναι το μέλλον του εκτός Ελλάδος Ελληνισμού

ΓΝΩΜΗ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Είναι κοινά παραδεκτό πως οι ομογενειακές οργανώσεις –Σωματείο, Σύλλογος, Ομοσπονδία, Εθνικοτοπική – έχουν προσφέρει πολλά μέχρι σήμερα στην Ομογένεια και, κατά προέκταση στον Ελληνισμό και δη σε ώρες δύσκολες και πικρές. Το έργο τους και, ιδιαίτερα, η προσφορά ορισμένων Προέδρων, έχει στο παρελθόν εκτιμηθεί, επαινεθεί και βραβευθεί.

Αν, όμως, είναι αλήθεια ότι κάθε εποχή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, τις δικές της προτεραιότητες και τις δικές της ιδιομορφίες, και πως οι μετανάστες έχουν αντίστοιχα διαφορετικές ανάγκες, επιδιώξεις και ενδιαφέροντα, τότε πρέπει κανείς να αναγνωρίσει ότι το έργο και η προσφορά των σωματείων, συλλόγων, οργανώσεων και εθνικοτοπικών, ήταν συνυφασμένα ακριβώς με τις συνθήκες που κάθε εποχή και σε κάθε διαφορετικό Κράτος αντιμετώπιζαν οι πρωτοπόροι και οι μετέπειτα  Έλληνες μετανάστες. Αλλά και η ίδια η Ελληνική πατρίδα.

Η ΑΗΕΡΑ, για παράδειγμα, όταν ιδρύθηκε στις ΗΠΑ, είχε σκοπό να προστατεύσει τους Έλληνες μετανάστες από την εγχώρια εθνικιστική βία, να τους βρει δουλειές και να τους διδάξει Αγγλικά. Σήμερα, οι προτεραιότητες αντιστράφηκαν. Σήμερα εργάζεται για να μην χαθεί από την ομογένεια η ελληνική Γλώσσα, για να παράσχει βοήθεια στη γενέτειρα, για να εξασφαλίσει κάποια ζωτικά συμφέροντα των ομογενών.

Οι πρώτοι μετανάστες χρειάζονταν την Κοινότητα. Άγνωστοι σε ξένη χώρα, στην Κοινότητα έβρισκαν τον συγχωριανό, τον Έλληνα, τον φίλο.  Ήθελαν, απλώς, «να βρουν έναν πατριώτη».

Όταν απέκτησαν δουλειές, ήλθε ο Σύλλογος και το Σωματείο για να στεγάσουν τα συντεχνιακά ενδιαφέροντα και συμφέροντά τους. Μετά οι Ομοσπονδίες για να ενώσουν τους συλλόγους, οι εθνικοτοπικές για να διατηρηθούν τα ήθη και τα έθιμα. Περάσαμε σε Συμβούλια και σε διαβούλια. Όλα με τη σειρά και τον καιρό τους. Με καθοριστική, όμως, την πρωτοβουλία της πατρίδας.

Σήμερα, το κέντρο βάρος έχει μεταφερθεί στις ομογενειακές επιστημονικές και επαγγελματικές οργανώσεις. Στα φυσικά πρόσωπα. Σήμερα η ομογένεια διεκδικεί αυθύπαρκτο λόγο. Και ψήφο.

Πλέον η ομογένεια διαθέτει πλειάδα Επιστημόνων όλων των κλάδων.  Δύσκολα ένας επιστήμονας θα χάσει τον καιρό του αναμιγνυόμενος με  το Σωματείο, το Σύλλογο την Ομοσπονδία, με τους παραγοντισμούς, τους εγωκεντρισμούς και τις πολιτικολογίες.  Οι επιστημονικές του υποχρεώσεις δεν του αφήνουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Αν πρέπει κάπου να ανήκει, θα προτιμήσει την Επιστημονική Ένωση, όπου θα βρει άλλους συναδέλφους του, με τους οποίους θα συνεννοηθεί καλύτερα, θα συζητήσουν θέματα κοινού ενδιαφέροντος, θα προωθήσουν ζητήματα που αφορούν τον επιστημονικό τους κλάδο. Το ίδιο ισχύει, πιστεύουμε, με όλες τις Επιστήμες και με όλα τα επαγγέλματα και τις συντεχνίες.

Από την άλλη πλευρά, η συνεχής εξατομικευμένη διαρροή προς το εξωτερικό Ελλήνων πτυχιούχων και εξειδικευμένων τεχνικών, όλων των ειδικοτήτων, για εξεύρεση εργασίας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δημιουργεί μία νέα πραγματικότητα. Δεν ζούμε πια την εποχή της ομαδικής μετανάστευσης. Όταν π.χ. η Αργεντινή ζητούσε ελαιοχρωματιστές και πήγαιναν εκεί, σταλμένοι από ειδικά γραφεία που είχαν συστηθεί στην Ελλάδα, εκατό-διακόσιοι ελαιοχρωματιστές.  Αυτοί ή πολλοί από αυτούς, εγγράφονταν μαζικά σε συλλόγους και οργανώσεις.

Σήμερα, κάθε ένας νέος Έλληνας, που βρίσκει μέσω του Internet απασχόληση στο εξωτερικό, ταξιδεύει ατομικά, φθάνει μόνος του και εγκαθίσταται ως μονάδα στην νέα –προσωρινή – πατρίδα του. Μέχρι να αποκατασταθούν τα πράγματα στη γενέτειρα. Αυτός ο νέος, που αναζητά αυτό που δεν του προσφέρεται σήμερα στην πατρίδα, που εγκαταλείπει πίσω του γυναίκα και παιδιά για να δουλέψει και να τα ζήσει, και που ελπίζει αύριο να αλλάξουν τα πράγματα, θα επιστρέψει κάποια ώρα στην οικογένειά του. Η ίδια η πατρίδα καταρτίζει ήδη προγράμματα για να διευκολύνει τη μελλοντική επιστροφή του. Δεν μπορούμε να χάσουμε όλα αυτά τα σπουδασμένα μας παιδιά!

Ε, αυτοί όλοι, ως φυσικά πρόσωπα, θα ενταχθούν προσωρινά σε μία οργάνωση. Δεν μπορούμε να τους οδηγήσουμε, όμως, σε σωματεία και συλλόγους παρωχημένους και εν πολλοίς ανενεργούς. Αυτοί θα ενταχθούν, όπως ήδη σημειώσαμε, σε επαγγελματικές και επιστημονικές οργανώσεις, αλλά η πλειοψηφία, θα ενταχθεί ατομικά ως φυσικά πρόσωπα. Ένας ειδικευμένος νοσηλευτής, ένας γραφίστας, ένας μαραγκός κ.ο.κ.

Αυτοί είναι οι πολλοί σήμερα. Αυτοί, που, παρά το νόστο, ένα μέρος τους θα παραμείνει στο εξωτερικό εάν τους το επιτρέψουν τα τοπικά κρατούντα, με άριστη γνώση των ελληνικών, με νωπές θύμισες από την Ελλάδα, με νοσταλγία για την πατρίδα, αυτοί είναι το μέλλον του ελληνισμού στο εξωτερικό! Είναι το «νέο αίμα» που θα τροφοδοτήσει με νέα ζωντάνια την Ομογένεια. Αυτούς δεν πρέπει να τους στρέψουμε στο παλιό, όσο επιτυχημένο και εάν ήταν κάποτε. Αυτοί χρειάζονται το νέο, το προοδευτικό, το δημοκρατικό. Να έχουν άποψη, να έχουν δύναμη, να έχουν φωνή. Να έχουν ψήφο.

Αυτά μπορεί να τους τα προσφέρει σήμερα μόνον μία νέα Οργάνωση, συντεταγμένη ανά Ήπειρο και στις οποίες θα συμπράξουν, διατηρώντας την ανεξαρτησία τους, οι ομοσπονδίες. Από τις αυτοδύναμες, αυτοδημιούργητες και αυτοχρηματοδοτούμενες αυτές νέες οργανώσεις που θα αναπτυχθούν διεθνώς, στο (εγγύς;) μέλλον θα προκύψει μία νέα κοινή και εκ περιτροπής ηγεσία. Σε μία τέτοια οργανωτική δομή δεν μπορεί –δεν είναι δημοκρατικό- να απουσιάζουν τα φυσικά πρόσωπα. Οι νέοι, οι άφθαρτοι, οι ενθουσιώδεις.

Έτσι μόνον θα μπορέσει στο μέλλον να εκπροσωπηθεί δυναμικά, αποφασιστικά και προοδευτικά με μία κοινή διαχρονική ατζέντα, ο εκτός Ελλάδος Ελληνισμός. Σε συνεργασία με την γενέτειρα, αλλά όχι υποταγμένος. Με ενδιαφέρον για την πατρίδα, αλλά και το αντίστροφο. Με προσφορά προς την Ελλάδα, αλλά με αναγνώριση, με ανταπόδοση και με αμοιβαία ωφέλεια.