ΓΝΩΜΗ: Επιβράβευση της δικαιοσύνης είναι το θάρρος και η αφοβία της γνώμης

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με την 1η του νέου έτους, θα μπορούσε κανείς να περιμένει να ακούσει ευχές, από την πολιτική ιεραρχία. Ακούσαμε, αλλά όχι από όλους! Κάποιοι, π.χ. ο αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγελόπουλος, προτίμησε τις απειλές. Συγκεκαλυμμένες και μελιστάλαχτες, πλην, όμως, ευθείες και διχαστικές, προς το Σώμα των Δικαστικών.

Εάν η υποβόσκουσα φημολογία πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί καθεστώς είναι ακριβής, τότε η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο «οχυρό» που πρέπει να «καταλάβει». Εξ ου και, προφανώς, οι επαναλαμβανόμενες εναντίον της  επιθέσεις.

Ποτέ, κανείς, δεν ισχυρίστηκε ότι η διάκριση εξουσιών απαγορεύει κρίση ή ακόμη και καλοπροαίρετη κριτική σε αποφάσεις της.  Ωστόσο, η όποια κριτική όταν δεν ασκείται μέσα στα στενά όρια των νόμων του Κράτους, τότε είναι εκτεθειμένη σε υπερβολές και σε υποψίες. Όταν δε η κριτική ασκείται συστηματικά και επί παντός ζητήματος, τότε επιτρέπει τον ισχυρισμό ότι λαμβάνει χαρακτήρα ανοικτής πολεμικής πέρα και πάνω από το αυτονόητο δικαίωμα υπέρ του οποίου υποτίθεται ότι αυτή ασκείται.

Κατά περίεργο (;) δε τρόπο,  η Κυβέρνηση αφελώς (;) αφαιρεί τα όποια προστατευτικά, υποτίθεται, για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης αντανακλαστικά διαθέτει, κάθε φορά που οι αποφάσεις της τελευταίας δεν την ευνοούν πολιτικά, ιδεολογικά ή ακόμη και δημοσιονομικά! Και αυτό γίνεται σε όλα τα επίπεδα της Θέμιδος. Από τον απλό Εισαγγελέα ενός Δικαστηρίου, μέχρι τον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αλλά,  αν αυτό δεν συνιστά επίθεση, κατά της Δικαιοσύνης, τότε τι είναι;

Πώς ζητάς από έναν Δικαστή να έχει ευθυδικία, όταν υποσκάπτεται το κύρος του στο λαό και όταν του εμφυτεύεις την πεποίθηση πως αν η όποια απόφασή του δεν σε εξυπηρετεί, τότε τον  βγάζεις στην «πλατεία» και τον  πετροβολάς; Δεν συνιστά και η υποψία έστω φόβου στο υποσυνείδητο ενός δικαστή, αρνητικό υπόβαθρο για απονομή Δικαιοσύνης;

Και εάν ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής, τότε η προσπάθεια να στρέφεις αυτούς που εσύ κρίνεις ως «υγιείς» εναντίον αυτών που πάλι εσύ κρίνεις ως «ασθενείς» δικαστικούς, δεν συνιστά κραυγαλέα  περίπτωση διασποράς διασπαστικών ζιζανίων στα σπλάχνα της; Και μπορεί αυτό να αποτελεί «πολιτική» του καθ ύλην αρμόδιου Υπουργείου; Και μάλιστα προτρεπτική «συμβουλή» του τύπου «εναπόκειται στην συντριπτική πλειοψηφία των υγειών δικαστικών λειτουργών, να βάλουν σε καραντίνα και να απομονώνουν τους ελάχιστους “ασθενείς” που προσβάλουν την ιδέα της Δικαιοσύνης και αδικούν με τη συμπεριφορά τους και τις αποφάσεις τους, τους υπόλοιπους “υγιείς” συναδέλφους τους»;

Δυσκολεύεται να αναγνωρίσει κανείς ως εκφραστή της θέσεως αυτής έναν πρώην δικαστικό επειδή του έλαχε να γίνει υπουργός! Ας μας πει τουλάχιστον, ονομαστικά, ποιους δικαστές θεωρεί «ασθενείς» και προτρέπει τους «υγιείς» να τους βάλουν σε καραντίνα!!!

Αλλά, ας δούμε και ποιες αποφάσεις είναι αυτές που δεν «αρέσουν» στην κυβέρνηση; Μήπως το ότι δεν απολύεις από τις φυλακές  έναν τρομοκράτη με την ευκολία που ο πρόεδρος της Βουλής «διατάσσει» την αστυνομία να μην συλλάβει τον εισβολέα στον αυλόγυρο του οίκου της Δημοκρατίας;

Μήπως ότι εφαρμόζοντας την κείμενη νομοθεσία  παρέχεις άσυλο σε κάποιον που σου το ζητά, έστω και εάν αυτό δεν αρέσει στον γείτονά σου;

Μήπως ότι κρίνεις αντισυνταγματικές διατάξεις νόμων που αφορούν το σύνολο των πολιτών (Πόθεν Έσχες) επειδή αφορούν και τον κρίνοντα;

Μήπως ότι κρίνεις μη συμβατό με το δημόσιο συμφέρον να βάζεις αριθμητικά «όρια» στην ενημέρωση και την πληροφόρηση, επειδή η πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν συντάσσεται με τις απόψεις σου;

Ποια συγκεκριμένη απόφαση της Δικαιοσύνης δείχνει «αλαζονεία και υπέρμετρη σκληρότητα», κατά την υπουργική έκφραση, ώστε να ξεκινήσουμε εμφύλιο πόλεμο στους χώρους των Δικαστηρίων;

“Επιβράβευση της δικαιοσύνης είναι το θάρρος και η αφοβία της γνώμης, ενώ η κατάληξη της αδικίας είναι ο φόβος της συμφοράς“. (Δημόκριτος) .