Μια είδηση που πέρασε ασχολίαστη…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η είδηση πέρασε ασχολίαστη –τουλάχιστον μέχρι στιγμής και από όσο γνωρίζουμε- από τον ομογενειακό Τύπο στην Αυστραλία και αλλού. Πρόκειται για την ανακοίνωση “…της Εφορευτικής Επιτροπής της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας της ΝΝΟ  (Σύδνεϋ) η οποία ενημερώνει ότι δεν θα γίνουν εκλογές στην Κυριακή 26 Νοεμβρίου, όπως ήταν προγραμματισμένο, κι αυτό γιατί παρελήφθησαν 20 υποψηφιότητες, όσες είναι και θέσεις του Συμβουλίου».

Κι όμως, πρόκειται για μία εξέλιξη η οποία πρέπει να προβληματίσει σοβαρά  -έως ανησυχίας- την οργανωμένη ομογένεια και τους ηγέτες της. Διότι παρουσιάζει ανάγλυφα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ομογένεια τόσο στην συγκεκριμένη χώρα όσο και σε άλλες, σίγουρα στην Αμερική. Το πρόβλημα αφορά στην απροθυμία των νέων Ομογενών να ασχοληθούν με τα ομογενειακά κοινά!

Εάν σε μία ελληνική κοινότητα όπως του Σύδνεϋ, με τους χιλιάδες ομογενείς μόλις και μετά βίας συγκροτείται το Διοικητικό Συμβούλιο των 20 ατόμων και, μάλιστα, τα περισσότερα από αυτά τα πρόσωπα υπηρετούσαν και στο προηγούμενο Δ.Σ, ας αναλογισθεί κανείς τι συμβαίνει σε άλλες Κοινότητες με λιγότερο πληθυσμό.

Αυτό σημαίνει ότι αν αντί για 20 άτομα υποψηφιότητα για το ΔΣ υπέβαλαν 18, το ΔΣ  της Κοινότητας θα ήταν αδύνατον να συγκροτηθεί, τουλάχιστον σωστά. Αλλά και τώρα, που βρέθηκαν 20 άτομα, πάλι υπάρχει έλλειμμα.  Όχι σε πρόσωπα, αλλά σε δημοκρατία! Διότι η -ακούσια έστω- στέρηση του δικαιώματος της εκλογής των ατόμων που θα εκπροσωπούν τους συμπολίτες τους, είτε σε κυβέρνηση, είτε σε οργανώσεις, συνιστά «εκτροπή».

Αλήθεια, που οδηγείται ο Απόδημος Ελληνισμός; Οι παλαιοί ομογενείς πολιτικοί σιγά-σιγά αποσύρονται από την ενεργό δράση. Νέοι, φερέλπιδες, μάλλον δύσκολα βρίσκονται, όχι επειδή δεν υπάρχουν, αλλά επειδή είναι απορροφημένοι είτε στην επιστήμη τους, είτε στις επιχειρήσεις τους είτε στο λειτούργημα που εξασκούν και η ενασχόλησή τους με τα κοινά φαντάζει μάλλον ως «αγγαρεία» στα μάτια τους. Μα και σε επίπεδο οργανώσεων, από τη μία μεριά η προσκόλληση πολλών ηλικιωμένων στις διοικήσεις και, από την άλλη, το τέλμα στην δράση τους που παρατηρείται σε πολλές από αυτές τις οργανώσεις και που όταν διαταράσσεται είναι μόνον για το κακό, τον καυγά, το σκάνδαλο, κρατούν μακριά τους νέους.

Στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει, πιστεύουμε τον πρώτο λόγο πρέπει να τον έχουν τα ελληνόγλωσα σχολεία. Να καλλιεργήσουν στους μαθητές το ενδιαφέρον για τα κοινά. Όχι να παραμελήσουν τις σπουδές τους, όχι να μην εργάζονται, αλλά παράλληλα με αυτά να ασχολούνται και με τα κοινά. Είτε αυτά αφορούν την πολιτική είτε την κοινωνική ζωή των συμπολιτών τους. Κατά δεύτερο λόγο οι «εργατοπατέρες» πρέπει να κάνουν «τόπο στα νιάτα».  Πρόσφεραν το καλύτερο. Ας περιορισθούν στον συμβουλευτικό τους πλέον ρόλο που δεν είναι μικρότερης σημασίας από τον πρώτο.

Οι Σύλλογοι, οργανώσεις, Ομοσπονδίες και Εθνικοτοπικές πρέπει να ανασκουμπωθούν. Κοινά  και  Πολιτισμός  δεν σημαίνουν μόνον χορούς και τραγούδια. Υπέροχα όλα αυτά και ναι, είναι απαραίτητα. Χρειάζονται, όμως, και άλλες δράσεις. Χρειάζεται καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας.  Χρειάζονται ομάδες εργασίας. Χρειάζονται δίκτυα για συγκεκριμένες δράσεις. Και Προγράμματα που να αντιμετωπίζουν εθνικά θέματα αλλά και προβλήματα καθημερινότητας των ομογενών. Χρειάζεται και μία εξόρμηση για να προσελκυσθούν ταλαντούχοι νέοι στην πολιτική ζωή των χωρών διαμονής.

Άλλοι σοφότεροι ημών ας ανασκουμπωθούν. Εμείς κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου. Του κινδύνου να χάσουμε σιγά γιγά και οργανώσεις και ομογενείς τουλάχιστον με εθνικό φρόνημα και ελληνική λεβεντεια και υπερηφάνεια. Να χάσουμε θύλακες πολιτικής επιρροής  σε χώρες καθοριστικές ή και απλώς σημαντικές για το διεθνές γίγνεσθαι.

Οι Έλληνες του εξωτερικού είναι “διαμαντόπετρα” στο δαχτυλίδι του Ελληνισμού. Αλλοίμονο αν το αφήσουμε να χαθεί ή, έστω, να θαμπώσει. Σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση, ο σύμπας  ο Ελληνισμός πολύ φοβόμαστε πως θα χρεωκοπήσει…

Και εάν είμαστε κάπως υπερβολικοί, ας μας συγχωρεθεί. Κίνητρό μας η αγάπη για τον απανταχού Ελληνισμό.