Σατιρίζοντας: Το φλουρί

Σατιρίζοντας

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Το φλουρί

Βασιλιά πιά δεν έχουμε, η βασιλόπιττα, όμως, μας έμεινε! Και το φλουρί! Για το καλό ενός χρόνου που το μόνο του αισιόδοξο είναι ο αριθμός …13!

Περισσότερες από 1000 βασιλόπιττες θα κόβονται κάθε χρόνο! Κάθε σύλλογος, σωματείο, ομοσπονδία, επιστημονική ένωση κλπ. που σέβονται τον εαυτό τους, κόβουν και από μία πίττα.

Σε μιά τέτοια κοπή πίττας βρέθηκα το βράδυ της Παρασκευής, με καλή παρέα, σε ωραίο περιβάλλον και εκλεκτούς καλεσμένους. Διοργανώτρια η Ελληνική Μετεωρολογική Εταιρεία ή ΕΜΤΕ, (http://www.emte.gr/) μέλη της οποίας εργάζονται στην ΕΜΥ, σε πανεπιστήμια, στο Αστεροσκοπείο και αλλού.  Άλλωστε, ως ελέχθη από συνδαιτημόνα, η μετεωρολογία είναι μία «μεγάλη επιστήμη με πολλές ειδικότητες, σαν την Ιατρική», που να τις θυμάσαι όλες!

Αλλά τι βράδυ, όμως! Με πολλές εκπλήξεις! Πρώτη έκπληξη, το …φλουρί! Δεν είχε βρεθεί μέχρι που έφυγα, αν και στο καλάθι είχαν απομείνει λίγα μόνον κομμάτια! Πιστεύω ότι σε κάποιο από αυτά θα βρισκότανε, εκτός και εάν τα περί «εκπλήξεως» που ακούτηκαν από τον Πρόεδρο, Καθηγητή Παναγιώτη Νάστο, κατά την κοπή, αφορούσαν ακριβώς στην μη ύπαρξη φλουριού! Δεν μείναμε για τον «δεύτερο γύρο» μια και όλοι είχαμε λάβει από ένα πρώτο «άκαρπο» κομμάτι!

Με καλό ή με κακό καιρό, με επιτυχείς προβλέψεις ή όχι, η ΕΜΥ και γενικά οι μετεωρολόγοι έχουν μπει για τα καλά στη ζωή και στα σπίτια μας! Σε λίγο θα έχουμε ο καθένας και από τον προσωπικό του μετεωρολόγο! Δεν ξεκινάς για την εκδρομή αν δεν μάθεις τι καιρό θα κάνει. Ούτε διακοπές πας χωρίς την πρόγνωση καιρού. Κανονικά, ούτε στην πίτα τους έπρεπε να πάει κανείς πριν ρωτήσει εάν θα είχε φλουρί!..

Όσο κι αν ήτανε όμορφο το περιβάλλον και ευχάριστη η ατμόσφαιρα έπρεπε να εγκαταλείψουμε. Λογαριάζαμε να γράψουμε πριν πέσουμε για ύπνο. Στην Ελλάδα, όμως, τίποτε δεν πρέπει να θεωρείς δεδομένο. Όλα βρίσκονται υπό την διαρκή απειλή του απροσδιόριστου παράγοντα! Ακόμη και η πρόγνωση!..

Περπατήσαμε με την παρέα μας μέχρι το μετρό. Από κει για την Ομόνοια να πάρουμε τον Ηλεκτρικό για τον Πειραιά. Αμ δε! Στην αρχή μας είπαν από τα άχρωμα εκνευριστικά μεγάφωνα πως «κάποιος εισήλθε στις γραμμές στο σταθμό του Θησείου και θα καθυστερήσει να αναχωρήσει ο συρμός». Ρωτήσαμε πόσο; Εισπράξαμε το ειρωνικό χαμόγελο του υπεύθυνου. Σαν να έλεγε, καλά που θέλετε να ξέρω;

Έπειτα, μας ανακοίνωσαν πως «τα δρομολόγια θα γίνονται από Πειραιά μέχρι Ταύρο και από Ομόμοια μέχρι Κηφισιά»! Ξαναρωτήσαμε τον ίδιο (αν)αρμόδιο: Για πόσο θα γίνεται αυτό; Εμείς που πάμε από Oμόνοια – Πειραιά, τι κάνουμε; Προφανώς μόνον γιατί είδε γύρω του αγριεμένα πρόσωπα δεν μας είπε: «κόβετε τους λαιμούς σας!». Είπε: Μόλις μάθω θα σας πω…

Από 8.15 πρώτα λεπτά που έγινε η πρώτη ανακοίνωση μέχρι την και την …πέμπτη έλεγαν και ξαναέλεγαν το ίδιο πράγμα! Είχαν περάσει 65 λεπτά κι ακόμη «δεν είχε μάθει»… Στο μεταξύ, οι φήμες έκαναν ανενόχλητες περατζάδα στον υπόγειο της Ομονοίας που κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να μεταβληθεί σε «διχόνοια φθονερή»… Τα τρένα έφθαναν από Κηφισιά, έκαναν αναστροφή, έπαιρναν τους τυχερούς επιβάτες  και ξαναπήγαιναν Κηφισιά. Ο κόσμος έτρεχε αλαφιασμένος, κανείς δεν ήξερε που πάνε τα τρένα είχανε μπερδέψει αριστερά-δεξιά τι ανέβαινε τι κατέβαινε, μα καλά Πειραιά δεν πάει κανένα;  έλεγαν φωνάζοντας πολλοί  και παρά τις φιλότιμες προσπάθεις δύο-τριών υπαλλήλων των ΗΣΑΠ, το κομφούζιο καλά κρατούσε.

Οι «καλά πληροφορημένοι» (πάντα αφθονούσαν στην Ελλάδα) έλεγαν πως κάποιος αποφάσισε να αυτοκτονήσει και έπεσε στις γραμμές. Άλλοι έλεγαν πως κάποιος προσπάθησε να διασχίσει κάθετα τις γραμμές και κεραυνοβολήθηκε από το ρεύμα. Κάποιοι άλλοι έλεγαν πως το ασθενοφόρο αργούσε να φθάσει. Άλλοι πως δεν βρισκότανε ¨εύκαιρος” εισαγγελέας να διατάξει τη σήμανση να πάει στον τόπο και τέλος πάντων ο καθένας είχε (σαν τον Δρόμο του Λοϊζου) τη δική του ιστορία.

Μόνον οι ΗΣΑΠ δεν άλλαζαν το δικό τους story!  Το ίδιο εκνευριστικό «ανακοινωθέν» και η ώρα είχε φθάσει 10.30! Κοντά τρεις ώρες εκεί, να μην ξέρεις να μείνεις, να φύγεις, τι στο καλό να κάνεις! Και να πεις ο Πειραιάς είναι δυο βήματα πήγαινε με τα πόδια! Μια μέρα περπάτημα θέλεις!

Γιατί δεν έβαλαν στην πρώτη μισή ώρα λεωφορεία να πάνε από Ομόνοια-Ταύρο,  Άγνωστον. Γιατί δεν είπαν από την αρχή, τέλος για απόψε τα δρομολόγια προς Πειραιά, επίσης αδιευκρίνιστον.  Αδιαφορία; Ανοησία; Ή απλώς, ελληνική πραγματικότητα;

Γιατί μη μου πείτε πως δεν ήξεραν! Όταν κάποιος δυστυχής βρει θάνατο στις γραμμές του τρένου, ασχέτως αιτίας, η διαδικασία, τουλάχιστον στους προϊσταμένους,  είναι γνωστή: Κόβονται τα δρομολόγια. Ειδοποιείται Ασθενοφόρο. Ενημερώνεται ο Εισαγγελέας. Μεταβαίνει στον τόπο το τμήμα ανθρωποκτονιών, το τμήμα σήμανσης και το ανακριτικό της Αστυνομίας. Όλα αυτά θέλουν το χρόνο τους! Κανονικά έπρεπε να θέλουν και τον Γερμανό τους!

Γιατί εκεί, στη Γερμανία, θα έλεγαν από την πρώτη στιγμή στον κόσμο να μην στέκεται άδικα με παιδιά και συμπράκαλα στην αποβάθρα…

Εγώ περίμενα μέχρι τις 11 περίπου. Ανέβηκα στην πλατεία και εκτός από αέρα πήρα και ένα ταξί και έφθασα στο σπίτι μου γύρω στις 11.40. Πάει το γράψιμο…

Και δεν είχα κερδίσει και το φλουρί!..