Στο ράφι τα σοβαρά θέματα της Ομογένειας V. (Τελευταίο)

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Όπως και στην αρχή του πρώτου μας, επί του θέματος, άρθρου σημειώναμε, «πολλά είναι τα ανοικτά (και σοβαρά) θέματα που απασχολούν την Ομογένεια στις σχέσεις της με την Ελλάδα».

Εκτός των ήδη προταθέντων στα άρθρα I, II, III, και IV,  ένα ακόμη τέτοιο ζήτημα είναι το Εκπαιδευτικό. Σε άλλες στήλες δημοσιεύουμε τις αποσπάσεις Ελλήνων εκπαιδευτικών σε σχολεία του εξωτερικού (2016-2017).  Ένα θέμα που προκαλεί ήδη σοβαρές αντιδράσεις σε μερίδα των ομογενών καθώς έρχεται –άγνωστο για ποιόν ακριβώς λόγο- να διαλύσει οικογένειες και να ανατρέψει προγραμματισμούς.

Παράλληλα, το Νομοσχέδιο για την Ελληνόγλωσση Εκπαίδευση στο εξωτερικό, έχει φιλόδοξο στόχο την «ποιοτική αναβάθμιση και βελτίωσή της, ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ελληνικής καταγωγής μαθητών του εξωτερικού» αλλα το πράγμα μπερδεύεται από την συνέχεια του άρθρου 1 όπου συμπληρώνει «και των ατόμων μη ελληνικής καταγωγής που επιθυμούν να γνωρίσουν την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό».

Δεν θα το σχολιάσουμε, αφού το Ν/Σ έχει ήδη περάσει από δημόσια Διαβούλευση.

Πρέπει κανείς ωστόσο να επισημάνει μία θεμελιώδη αντίφαση. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Αμανατίδης σε σχετικά πρόσφατες δηλώσεις του τόνισε: «Το παρόν νομοσχέδιο αποτέλεσε προϊόν πολύμηνης επεξεργασίας και διαρκούς συνεργασίας των Υπουργείων Εξωτερικών και Παιδείας -μέσω της σύστασης και σχετικής διυπουργικής επιτροπής- καθώς δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την Ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό με ενιαίο και οριζόντιο τρόπο, αλλά να υπάρξει εξειδίκευση ανά περίπτωση, όπως συμβαίνει στο τρέχον νομοσχέδιο».

Η αντίφαση, λοιπόν, συνίσταται στο ότι συστάθηκε Επιτροπή για την Παιδεία των Αποδήμων κατά τα αμέσως στις πιο πάνω γραμμές προεκτεθέντα και ΔΕΝ συμπεριελήφθη ΚΑΝΕΝΑΣ ομογενής ειδικός! Ώστε τελικά αναρωτιέται κανείς, μπορείς “να αντιμετωπίσεις την Ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό με ενιαίο και οριζόντιο τρόπο και χωρίς να υπάρξει εξειδίκευση ανά περίπτωση;” Διότι ΜΟΝΟΝ οι ομογενείς ειδικοί θα έδιναν αυτήν την “κατά περίπτωση” εξειδίκευση. Η δε «δικαιολογία» που έδωσε σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στην Panhellenic Post ο Υφυπουργός Παιδείας, Θοδόσης Πελεγρίνης, ότι, επειδή τα προβλήματα της ομογενειακής Παιδείας είναι διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή, θα είχαμε Επιτροπή-Βαβέλ, δεν στέκει στην κοινή λογική που λέει ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχουν λύσεις. Αρκεί να θέλεις να τις βρεις…

Ωστόσο, πέραν από όλα αυτά, πρέπει κανείς να επισημάνει και τα ακόλουθα: Η παράγραφος 2 του Άρθρου 1 αναφέρει: «Ο παρών νόμος εφαρμόζεται σε : α) μαθητές του εξωτερικού ελληνικής καταγωγής και β) μαθητές μη ελληνικής καταγωγής που επιθυμούν να γνωρίσουν την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό…» Ο «συνδυασμός» αυτός εμβάλει σε σκέψεις, γιατί άλλες είναι οι ανάγκες και οι επιδιώξεις των Ελλήνων μαθητών εξωτερικού και άλλες των αλλοδαπών που θέλουν απλώς να μάθουν και ελληνικά.

Ξενίζει και η παράγραφος 2 του Άρθρου 5, όπου αναφέρει: «Άρθρο 5 Ενίσχυση της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό 1. Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων μπορεί να ενισχύει τις μονάδες ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό, σύμφωνα με όσα ορίζονται ειδικότερα στον παρόντα νόμο. 2. Η ενίσχυση γίνεται με: α) (i) τη διάθεση εκπαιδευτικών από την Ελλάδα με απόσπαση στο εξωτερικό, (ii) την πρόσληψη ομογενών ή αλλογενών ως ωρομισθίων συμβασιούχων β) την επιχορήγηση των εκπαιδευτικών μονάδων…»

Εν προκειμένω τίθεται το ερώτημα τι ακριβώς θα διδάξει ένας αλλογενής εκπαιδευτικός; Ελληνικά, ελληνική ιστορία ή ελληνικό πολιτισμό; Ένας αλλοεθνής θα μπορούσε να είναι και Τούρκος; Θα καταλήξουμε (όπως έκανε, δυστυχώς,  ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος που έθεσε την Ομογένεια κάτω από τον Τούρκο Νομάρχη Κανσταντινουπόλεως) η μαθητιούσα απόδημη νεολαία μας να βρίσκεται κάτω από την «καθοδήγηση» Τούρκων εκπαιδευτικών;

Τη στήριξη από την Κυβέρνηση των αιτημάτων των Ελλήνων Ομογενών των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως είναι η έκδοση Ταυτότητας Ομογενούς, οι συντάξεις των παλιννοστούντων, η επίσπευση της παροχής βίζας για πολίτες που περιμένουν χρόνια να επισκεφτούν τον τόπο των προγόνων τους και πολλοί απ’ αυτούς είναι υπερήλικες, αλλά και γενικότερα θέματα της παγκόσμιας Ομογένειας, όπως είναι η επίσπευση στην ίδρυση επιχειρήσεων από Ομογενείς χωρίς το εμπόδιο της γραφειοκρατίας, ζητούν κατά καιρούς ομογενειακές οργανώσεις (π.χ. ΠαΔΕΕ, ΑΧΕΠΑ) ή και σημαίνοντες ομογενείς όπως πρόσφατα, από το βήμα του Διεθνούς Συνεδρίου <ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ>, που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη, 5-7 Ιουνίου, η Γραμματέας ΣΑΕ Δρ. Όλγα Σαραντοπούλου.

Η Γραμματέας επεσήμανε και την διαχρονική απουσία μιας συγκεκριμένης μακρόπνοης στρατηγικής του Μητροπολιτικού κέντρου, για τον Απόδημο Ελληνισμό, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.  Άλλα θέματα που έθεσε, η κυρία Σαραντοπούλου, αφορούσαν στο συνταξιοδοτικό και την αποζημίωση των μικροομολογιούχων ομογενών.

Βέβαια, δεν εξαντλούνται τα αιτήματα και τα θέματα του Απόδημου Ελληνισμού και των Ομογενών μας με όσα παραθέσαμε στο παρόν μακροσκελές άρθρο. Προσπαθήσαμε, απλώς, να σταχυολογήσουμε τα σοβαρότερα, κατά την άποψή μας.

Για να είμαστε, όμως, ακριβοδίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον σε ένα από τα θέματα αυτά,  εκείνο που αφορά στο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης για τους ανασφάλιστους υπερήλικες ομογενείς, σύμφωνα με Δελτίο Τύπου του Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής της Βουλής για τον Ελληνισμό της Διασποράς (sic) κ. Αλέξανδρο Τριανταφυλλίδη, υπεγράφη πρόσφατα Κοινή Υπουργική Απόφαση (Κ.Υ.Α.) επαναχορήγησής του, με βάση το άρθρο 93 του νέου ασφαλιστικού νόμου.

Μένει να δούμε να υλοποιείται η απόφαση αυτή, που αφορά τους παλιννοστούντες Πόντιους, τους Βορειοηπειρώτες και τους Κωνσταντινουπολίτες και που είχε καταργηθεί με το Νόμο 4093/2012.