ΓΝΩΜΗ: Τι θα μπορούσε να είναι “και ηθική χρεοκοπία”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο το κύριο άρθρο του «Εθνικού Κήρυκα» με τίτλο: <<Το δόγμα του Δημητρίου: «Γαία πυρί μειχθήτω»>>.

Σωστά υποθέσατε. Μιλάμε για τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Γέροντα κ. Δημήτριο. Ο αρθρογράφος, θέλοντας, προφανώς να δώσει «έμφαση» στο “ατόπημα” του Αρχιεπισκόπου,  ή για να εντυπωσιάσει τους ομογενείς αναγνώστες, ξεκινά το πόνημά του με τρεις  χαρακτηριστικές φράσεις:

<<Αν ποτέ υπήρχε αμφιβολία ότι η εκκλησιαστική ηγεσία που έχουμε είναι ανάξια της Ομογένειας, επιβεβαιώθηκε αυτή την εβδομάδα με τον πιο τραγικό τρόπο. Έβαλε τον εγωισμό και το συμφέρον του (σ.σ. ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος) πάνω από το συμφέρον του ποιμνίου του και της προϊσταμένης του Αρχής.

>>Δυστυχώς -και το γράφω με λύπη- αυτό κάνει ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος τουλάχιστον από τότε που έγινε γνωστό ότι χρεοκόπησε η Αρχιεπισκοπή. Και υπερέβη κάθε προηγούμενο με την ανταρσία του σε βάρος της προϊσταμένης του Αρχής, του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Στην ουσία είπε: «Γαία πυρί μειχθήτω». ’Η, αν προτιμάτε, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»>>.

Βαριές κατηγορίες για έναν Αρχιεπίσκοπο. «…ανάξια (…η ηγεσία του) της Ομογένειας» και  «…. Έβαλε τον εγωισμό και το συμφέρον του πάνω από το συμφέρον του ποιμνίου του και της προϊσταμένης του Αρχής».

Τι έκανε ο Αρχιεπίσκοπος; Μας λέει ο αρθρογράφος: << Στην ουσία είπε: «Γαία πυρί μειχθήτω»>>. Δηλαδή, ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος σκέφθηκε:  “…χώμα και φωτιά ας αναμιχθούν”. Αυτό δηλώνει «πλήρη αδιαφορία για τις όποιες εξελίξεις, κυρίως για τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν εξαιτίας μιας ενέργειας» (el.wikipedia.org).

Δηλαδή, κατά τον αρθρογράφο, ο Αρχιεπίσκοπος  έγραψε στα  παλαιά του υποδήματα την ορθόδοξη ομογένεια, και συνειδητά προέβη σε πράξεις και ενέργειες (αρνήθηκε να υπακούσει στον Πατριάρχη και να παραιτηθεί) γεγονός  που,  κατά τον αρθρογράφο του ΕΚ, έβλαψαν και την ομογένεια και την Ορθοδοξία.  Αντί, ως, πάντα κατά τον αρθρογράφο, όφειλε, να προτιμήσει να θυσιαστεί  ο ίδιος  (παραιτούμενος) προκειμένου να την προστατέψει από τους εχθρούς της (όποιους τελοσπάντων έχει εχθρούς).   Όπως, δηλαδή θα έκανε κάθε θεόπνευστος Αρχιεπίσκοπος…

Ή μήπως, αυτό το τελευταίο έκανε ακριβώς ο Αρχιεπίσκοπος και, άρα, αντίθετα μ΄ αυτό που θέλει να υποστηρίξει ο αρθρογράφος, είναι άξιος και ικανός ηγέτης;

Από το δίλημμα μας βγάζει ευθύς αμέσως ο ίδιος ο αρθρογράφος.  Προσθέτει, αμέσως στη συνέχεια διαζευτικά:  «’Η, αν προτιμάτε, «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»>>.  Ας δούμε τι από τα δύο θα προτιμήσουμε, ως συμπεριφορά του Αρχιεπισκόπου, αφού έστω και  στην άγνοιά του ο αρθρογράφος του «Εθνικού Κήρυκα» μας παρέχει τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε  από δύο εντελώς ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ  πλευρές την «ουσία»…

Λέει στην εναλλακτική εκδοχή της προσωπικότητας του Αρχιεπισκόπου: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων αλλοφύλων”…

Εικάζουμε ότι  προφανώς ο αρθρογράφος ήθελε να «θάψει» ακόμη πιο βαθιά την αξιοπιστία και τις όποιες ικανότητες του Αρχιεπισκόπου. Έλα, όμως, που χωρίς να το καταλαβαίνει τον  ανυψώνει ως εμφορούμενο από ουράνιες μεγαλοσύνες!  Διότι η φράση αυτή αποδίδεται στον Σαμψών και την είπε πριν γκρεμίσει τον ναό των Φιλιστίων (Κριταί ΙΣΤ’, 30).  Μεταφράζεται δε ως  “ας πεθάνω κι εγώ μαζί με τους αλλόφυλους”. (Όπου αλλόφυλοι  κατά το Λεξικό, αυτοί  που ανήκουν σε άλλη φυλή ή άλλη εθνότητα, δηλαδή εχθροί του έθνους). Αυτή, όμως, η φράση,  χρησιμοποιείται για κάποιον που είναι έτοιμος να θυσιάσει και τον εαυτό του προκειμένου να καταστρέψει τους εχθρούς της πατρίδας, της φυλής, του έθνους, δικούς του κλπ.

Ό,τι και να βάλετε, ένα είναι το συμπέρασμα:

Με την πρώτη φράση έχουμε έναν Δημήτριο ασυνείδητο, που για να σώσει «το τομάρι του» θυσιάζει την ομογένεια, στη δε δεύτερη έναν Δημήτριο που ΘΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ για να διαφυλάξει το ποίμνιό του.

Επειδή και τα δύο μαζί δεν γίνεται να αντιπροσωπεύουν το «δόγμα» ενός και του ίδιου προσώπου, ας επιλέξει ο αρθρογράφος της ομογενειακής εφημερίδας τι από τα δύο  και ας επανέλθει, έστω και διορθωτικά. Καθώς, επίσης ας διορθώσει και εκείνο το «άλλοθι» της μη παραίτησης  του Δημητρίου.

Διότι εάν (και εφόσον) επικαλέστηκε ο Δημήτριος «την χρεοκοπία, την χρεοκοπία της Αρχιεπισκοπής, που από υλική πάει να γίνει και ηθική», μόνο και μόνο για να μην παραιτηθεί, αυτό δεν είναι “άλλοθι”, αλλά απλά, δικαιολογία!

Χρεοκοπία της ελληνικής γλώσσας είναι, όμως, η άγνοια βασικών της κανόνων από εκείνους που υποτίθεται ότι την διακονούν.  Και όταν χρησιμοποιείς ως εργαλείο τη γλώσσα για να κρίνεις την ηθική υπόσταση ενός συνανθρώπου μας, αυτό ναι,  θα μπορούσε να είναι «και ηθική χρεοκοπία».