ΑΠΟΨΗ: Γύρω από την “ιδέα” ενοποίησης των “Ελληνικών Κοινοτήτων” εξωτερικού

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Διευκρίνιση πρώτη: Σε όσα site ανατρέξαμε, το κείμενο της διάλεξης στην  Ένωση Ελληνοαυστραλών Δικηγόρων στην Αδελαΐδα, του Βασίλη Παπαστεργιάδη, διευθύνοντα συμβούλου της Moray & Agnew και προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, ήταν ταυτόσημο. Που σημαίνει, έτσι διακινήθηκε από κάποιο «κέντρο». Προφανώς –και ορθώς- από το Γραφείο του Προέδρου.

Διευκρίνιση δεύτερη: Πέρα από αυτό καθεαυτό το γεγονός της Διάλεξης του κ. Παπαστεργιάδη, έντονη εντύπωση μας προκάλεσε το θέμα και ο τίτλος της: «Η ενοποίηση των Ελληνικών Κοινοτήτων και η διατήρηση του Ελληνισμού στην Αυστραλία στις μελλοντικές γενιές». Αξιοπρόσεκτα και τα δυο.

Διευκρίνιση Τρίτη: Εντρυφήσαμε με ενδιαφέρον στο ταυτόσημο κείμενο της Διάλεξης. (το οποίο και εμείς εκ καθήκοντος αναδημοσιεύσαμε στην «Panhellenic Post»).  Διακρίναμε ανάμεσα στις αράδες του κειμένου το θέμα, που ήταν οι πρωτοβουλίες και τα αποτελέσματα της συνεργασίας των οργανισμών στην Μελβούρνη, δεν εντοπίσαμε, όμως, στοιχεία που να παραπέμπουν στην «ενοποίηση των Ελληνικών Κοινοτήτων». Κάτι που, εάν αναπτύσσονταν στη διάλεξη, θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Να ξαστοχήσαμε στην ανάγνωση; Να παραλήφθηκαν, από απροσεξία,  σημεία του προφορικού λόγου στο γραπτό κείμενο; Μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Και δεν θα το αποτολμήσουμε.

Θα επικεντρωθούμε, κατά συνέπεια, στον τίτλο που ίδιος και απαράλλαχτος αξιοκρατικά τοποθετήθηκε ως τίτλος όλων των δημοσιευμάτων. «Η ενοποίηση των Ελληνικών Κοινοτήτων και η διατήρηση του Ελληνισμού στην Αυστραλία στις μελλοντικές γενιές».

Τι μας λέει ο τίτλος αυτός; Μα τι άλλο από αυτό που περιγράφει με τα γράμματα της αλφαβήτα. Ότι, δηλαδή, για να επιτύχουμε τη διατήρηση του Ελληνισμού στις μελλοντικές γενιές, πρέπει να «ενοποιήσουμε» τις Ελληνικές Κοινότητες σήμερα…

Ποιες Κοινότητες; Ασφαλώς όσες βρίσκονται στην επικράτεια της Ωκεανίας, όπου και βρίσκεται ο κ. Παπαστεργιάδης. Μία τέτοια Κοινότητα είναι της Μελβούρνης, μία άλλη του Σύδνεϋ μία τρίτη της Αδελαίδας και πάει γράφοντας…

Η πρόταση του κ. Παπαστεργιάδη, επομένως, είναι να ενοποιηθούν σε ΜΙΑ όλες οι Ελληνικές Κοινότητες…

Αναμφίβολα η πρόταση ως ιδέα είναι ελκυστική. Στην πράξη, όμως, έχει τα αρνητικά της σημεία.  Κάθε μία Κοινότητα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τα δικά της προβλήματα και τα δικά της ζητούμενα. Τις δικές της Ενορίες και τα δικά της Σχολεία. Τους δικούς της ηγέτες. Εξάλλου, άλλο είναι «…η σημαντική συνεισφορά των Οργανισμών», Συλλόγων και Σωματείων και η μεταξύ τους επιζητούμενη συνεργασία,  αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων είναι η Ελληνική Κοινότητα και εντελώς άλλο πράγμα θα ήταν η τυχόν ενοποίηση όλων των Κοινοτήτων μιας ελληνικής Παροικίας σε μία Κοινότητα.

Όταν, μάλιστα, μιλάμε για  παροικίες πληθυσμιακά μεγάλες,  όπως της Αμερικής, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Γαλλίας, της Γερμανίας κ.α. καθίσταται πρόδηλο το ανέφικτον, αλλά και το ατελέσφορον.

Επίσης,  είναι διαφορετικό πράγμα ο πρόεδρος μιας Κοινότητας ή μιας Οργάνωσης να επιδιώκει και να επιτυγχάνει τη συνεργασία περισσότερων Κοινοτήτων ή οργανώσεων σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα –είτε αυτό αφορά εθνικό είτε είναι τοπικό εργασιακό, προνιακό κλπ.- ζήτημα. Μιά τέτοια κατά περιπτώσεις συνεργασία είναι καλοδεχούμενη είναι και, θα λέγαμε, επιβεβλημένη.

Εκείνο που έχει ανάγκη η Ομογένεια αυτή την ώρα είναι -κατά την ταπεινή μας άποψη- η επανασύσταση του προβλεπόμενου από το Σύνταγμα Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) καθώς επί μία τώρα δεκαετία αποδείχτηκε ότι τα περι αυτοοργάνωσης,  αυτοχρηματοδότησης και αυτοδιοικούμενης  παγκόσμιας εκπροσώπησης της Ομογένειας αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός!

Θα πείτε: Και ως δια μαγείας θα λυθούν τα προβλήματα που οδήγησαν στον παροπλισμό και την απενεργοποίηση του ΣΑΕ; Και που δεν ήσαν λίγα;  Δεν θα επανεμφανισθούν τα ίδια και χειρότερα, ίσως,  αθηνοκεντρικά προβλήματα με την έξαρξη του νέου ΣΑΕ;

Είναι, πιστεύουμε, θέμα Παιδείας η εξεύρεση ενός κώδικα συμπεριφοράς της Γενέτειρας προς την Ομογένεια:  Ενισχυτικής, αλλά όχι παρεμβατικής. Πολιτικής, αλλά όχι μικροκομματικής. Συνεργασίας, και όχι απαξίωσης.  Ανταποδοτικής και όχι μονόπλευρης.  Αναγνώρισης και όχι αχαριστίας. Διευκόλυνσης και όχι τεχνητών εμποδίων.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να θεσμοθετηθεί  η σταθερή διακομματική βούληση,  η Ομογένεια να αποτελεί μία ανεξάρτητη δυναμική οντότητα πλάι πλάι με την πατρίδα ενώ, ταυτόχρονα, θα απολαμβάνει αναγνώρισης, σεβασμού και δικαιοσύνης από το εθνικό Κέντρο προς το οποίο η ίδια θα ανταποδίδει την αφοσίωσή της.

«Η ιδέα της πατρίδας έχει αλλάξει, ιδίως στις νεότερες γενιές. Δεν εμπεριέχει μια νότα νοσταλγίας και μελαγχολίας, αλλά ούτε και απώλειας, αλλά μια αναπτυσσόμενη επιθυμία ανανέωσης! Αυτή η επιθυμία πρέπει να γίνει αρωγός μας και η Ελλάδα να ανοιχτεί σε κάθε γωνία του κόσμου… [και] να υιοθετήσει μια πλουραλιστική και πολιτισμική πλευρά του εαυτού της. Αυτό είναι και το κλειδί της γνώσης και το βασικό στοιχείο που έχουμε κερδίσει στην Διασπορά», συμπέρανε, στην διαλεξή του, ο Βασίλης Παπαστεργιάδης.

Με την καταληκτική αυτή πρόταση του Προέδρου διαφωνούμε μόνον στην χρήση του όρου «διασπορά»!..