“Η Παπάς Παπάς ή Ζευγάς Ζευγάς”

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Την είδηση την διαβάσαμε στον ελληνόγλωσσο Τύπο της Αυστραλίας, αλλά και στον “Εθνικό Κήρυκα” της Νέας Υόρκης με τον τίτλο: «Επιστολή Ομογένειας Αυστραλίας προς τον πρόεδρο της Βουλής για την ψήφο», μαζί με τη φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας  κ. Μακαρίου.

Έλεγε η είδηση: «Η Ομογένεια της Αυστραλίας έστειλε αντιπροσωπευτικά διά του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Μακαρίου επιστολή προς τον πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Κωνσταντίνο Τασούλα για την καθολική δυνατότητα άσκησης του δικαιώματος ψήφου για τους Ελληνες του εξωτερικού, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, από τον τόπο της κατοικίας τους» Και, πιο κάτω, συνέχιζε:  «Η επιστολή, η οποία φέρει την υπογραφή του Αρχιεπισκόπου, την συνυπογράφουν επίσης οι Επίσκοποι της Αρχιεπισκοπής: Σωζοπόλεως Κυριακός, Μελόης Αιμιλιανός, Κερασούντος Ευμένιος, Σινώπης Σιλουανός, Κυανέων Ελπίδιος, Χαριουπόλεως Βαρθολομαίος».

Επίσης την ίδια επιστολή υπογράφουν  ακόμη και «οι πρόεδροι των Διακοινοτικών Επιτροπών Μελβούρνης και Βικτωρίας, Σίδνεϊ και Νέας Νοτίου Ουαλίας και οι πρόεδροι των ελληνικών κοινοτήτων Αγίου Νικολάου Καμπέρας, Αγίου Ιωάννου Κερνς, Δυτικής Αυστραλίας, Ντάργουϊν και ο γραμματέας του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου».

Το κείμενο της επιστολής συνηγορούσε υπέρ της ψήφισης του Νομοσχεδίου της Κυβέρνησης Μητσοτάκη για την ψήφο των Αποδήμων  «χωρίς όρους και προϋποθέσεις, από τον τόπο της κατοικίας τους».

Η …προσδοκώμενη «αμέριστη στήριξη της κυβερνητικής πρότασης από όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου» δεν υπήρξε και τόσο «αμέριστη» ούτε από «όλα τα κόμματα», ωστόσο συγκέντρωσε 208 ψήφους, αριθμός υπεραρκετός για να γίνει Νόμος του κράτους.

Το ερώτημα είναι, τι δουλειά είχε η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, να «εμπλακεί» σε ένα αμιγώς πολιτικό ζήτημα; Σήμερα υπέρ του (δίκαιου) δικαιώματος ψήφου, αύριο, ίσως υπέρ κάποιου κόμματος γιατί όχι και κάποιας «υποδείξεως» του τι να ψηφίζουν οι απόδημοι;

Μήγαρις υπήρξε άλλη εκκλησιαστική αρχή, Αμερικής, Ηνωμένου Βασιλείου, Οικουμενικού Πατριαρχείου κλπ. που να αναμείχθηκε σε αυτό το καθαρά πολιτικό ζήτημα; Η «εισπήδηση» της Αρχιεπισκοπής προσομοίαζε με ανάλογες ενέργειες του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Ιακώβου ο οποίος εννοούσε η Εκκλησία να έχει λόγο και στα πολιτικά πράγματα. Εκείνα, τουλάχιστον, που ήταν στην σφαίρα της επιρροής ή του ενδιαφέροντος του, γιατί επί «χούντας» είχε μάλλον και αυτός σιγήσει …

Ωστόσο, τότε, η τακτική αυτή του αειμνήστου Ιεράρχη είχε επικριθεί δημόσια με το επιχείρημα ότι «την πολιτική τέχνη μπορούν να την ασκούν καλύτερα οι οργανώσεις της Ομογένειας» και όχι η Εκκλησία της,  η οποία πρέπει να μένει αποκλειστικά στο χώρο των θρησκευτικών της καθηκόντων τα οποία και υψηλά είναι και την καθολική επιδοκιμασία του Ποιμνίου της συγκεντρώνουν.

Άλλωστε την ενότητα και την ομοψυχία της Ομογένειας ουδείς δικαιούται να την θέτει προ διλημμάτων ή να την θέτει σε δοκιμασία για κανένα λόγο και κανέναν σκοπό.

Βέβαια υπήρξε τη φορά αυτή ευτυχής σύμπτωση η ψήφιση του Νόμου. Τι θα συνέβαινε, όμως, εάν ο Νόμος δεν συγκέντρωνε την απαιτούμενη από το Σύνταγμα πλειοψηφία; Η Εκκλησία της Αυστραλίας θα ένοιωθε δυσαρεστημένη με τα κόμματα που δεν την «υπάκουσαν» και, κατά λογική συνέπεια η δυσαρέσκεια αυτή θα μεταβιβάζονταν και στο χριστεπώνυμο πλήρωμα;

Ελπίζουμε, καλόπιστα το γράφουμε, το επόμενο βήμα να μην είναι η τοποθέτηση ψηφοδόχων μέσα στις Εκκλησίες!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  το εξέφρασε εύγλωττα:: «Ή παπάς, παπάς, ή ζευγάς ζευγάς».

Σε εποχές όπου ο λαός στενάζει κάτω από την μπότα κατακτητών, ναι η Εκκλησία τότε μπορεί και είναι πρέπον και επιβεβλημένο, να πρωτοστατεί στην απόκτηση της ελευθερίας του. Όχι, όμως, και να πολιτεύεται σε περίοδο πλέριας δημοκρατίας.

Προς άρση τυχόν παρεξηγήσεων: Τα γράφουμε αυτά με γνώμονα την ανάγκη αρραγούς ενότητας και ομοθυμίας της Ομογένειας. Και είναι ανεξάρτητο ότι αρθρογραφώντας εκδηλώσαμε έντονο το ενδιαφέρον μας οι Απόδημοι Έλληνες Ψηφοφόροι να ψηφίζουν από τον τόπο κατοικίας τους χωρίς προϋποθέσεις και, ει δυνατόν, με επιστολική ψήφο και ως ετεροδημότες.