Τελικά, μάλλον δεν θα την αγαπήσουμε!

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Να δείτε, τελικά, που μάλλον δεν θα την αγαπήσουμε την Μέρκελ!

Μπρρρ…

Τι στρυφνό ύφος, Θεέ μου! Και κείνη η ματιά της… Καλέ αυτό δεν είναι βλέμμα. Σαϊτιές είναι βουτηγμένες σε κώνειο!

Σκέψου λέει να πέσεις στον έρωτά της και να μην σε χωνεύει! Ούτε ψύλλος στον κόρφο του! Καλύτερα να καταπιείς ένα μαγκάλι κάρβουνα!

Υποβάλεις το ερώτημα και εκείνη αρχίζει να στρέφει το βλέμα της μέρος σου καθώς ψάχνει με την «απ΄την κόψη του σπαθιού την τρομερή» ματιά της να σε «ανακαλύψει». Καθώς κοντοζυγώνει το βλέμμα της αρχίζει να σε λούζει κρύος ιδρώτας! Όταν το βλέμα της συναντήσει το δικό σου, είναι ώρα να την κάνεις…

-Καλέ, σκάσε ένα γελάκι να γλυκάνει το «τούτο» σου! Διότι και καλονή τώρα δεν την λες. Άμα, όμως, ρίχνει που και που κανένα χαμόγελο, νομίζεις πως φωτίζεται κάπως το πρόσωπό της και πως κάτι πάει να γλυκάνει. Λέμε τώρα…

Η έκφραση του προσώπου της, δηλαδή. Γιατί το εσώτερο παραμένει ψυχρό σαν ατσάλι!

Να που είχαμε δεν είχαμε, την κολλήσαμε την Μέρκελ με την ελληνική ξύλινη γλώσσα των πολιτικών μας! Βλέπει, λέει «φως στο βάθος του τούνελ»!  Σε πόσο βάθος δεν μας είπε!  Ούτε πόσο αδύναμο είναι το φως που βλέπει…

«Θεωρώ δεδομένο ότι θα θελήσουν να βοηθήσουν την Ελλάδα αντικρύζοντας τις θυσίες και τις προσπάθειες της κυβέρνησης να πετύχει τους στόχους». Ο άλλος τρόπος για να πεις «παρατάτε με» ‘η, έστω «καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω»!

Αμ, όχι κυρία Μέρκελ μου, δεν είπαμε κι έτσι! Το ποιός κινεί τα νήματα το ξέρουν ως και τα μικρά παιδιά. Και δεν λέμε, κακώς που βγήκε να σε προϋπαντήσει γυμνός ο θερμόαιμος διαδηλωτής του Συντάγματος.

‘Οχι τίποτε άλλο, αλλά έτσι όπως ξεφυσούσε για να βγάλει την ανηφόρα, σκέψου τι θα αντίκρυζες, Ή μάλλον, τι ΔΕΝ θα αντίκρυζες!..

Και κείνοι με τις σβάστικες και τις γερμανικές-ναζιστικές στολές…. Μπρρρρ. Ξύπνησαν τις χειρότερες μνήμες μας.

Είπαμε, όχι κι έτσι!  Αλλά πάλι και συ βρε κοπέλα μου! Μιά καλημέρα είναι αυτή πές την κι ας πέσει χάμω! Μπα, που εσύ. Εκεί… με το νι και με το σας. Μπας και σου ξεφύγει καμία καλή κουβέντα συμπαράστασης και την παρεξηγήσουν οι δικοί σου στη Γερμανία!

Σε κοίταζε από δω, σε κοίταζε από κει ο Αντώνης, έσφιγγε τα χείλη, έτριβε τα χέρια και πάλι σε ματακοίταε, που εσύ, στον δικό σου κόσμο χαμένη. Τι να κάνει κι αυτός, προκοπή δεν έβλεπε τα πήρε στο κρανίο και με μια ξαφνική του παρέμβαση σταμάτησε τα ερωτήματα των δημοσιογράφων!

Πάντα το λεγα, είναι να μην θυμώσει ο Αντώνης!..