Με αφορμή την συνέντευξη του Υφυπουργού Θεοδόση Πελεγρίνη στην ΡΗΡ

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η συνέντευξη στην Panhellenic Post του Υφυπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Θεοδόση Πελεγρίνη, όπως φαίνεται και από τα μηνύματα που εξακολουθούν να φθάνουν στο e mail μας, προκάλεσε το ενδιαφέρον της ομογένειας σε κάθε μεγάλη ελληνική παροικία του εξωτερικού.

Το ότι η ελληνόγλωσση εκπαίδευση αντιμετωπίζει από χρόνια προβλήματα, αυτό είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και όχι μόνον.  Όπως επίσης είναι κοινά αποδεκτό πως η Εκκλησία έχει συμβάλει αποφασιστικά στην διατήρηση της ελληνικής γλώσσας στο εξωτερικό, και με τα σχολειά της και με τη Θεία Λειτουργία, τουλάχιστον μέχρι την «εισβολή» ξένων γλωσσών σ΄ αυτήν…

Επίσης,  μία σύγχρονη «λύση» αποτελούν και τα  charters Schools, κυρίως εκ του λόγου ότι και στο ελληνικό κράτος δεν κοστίζουν και ξένους μαθητές, μαζί με τους ομογενείς, μυούν σε έναν βαθμό, στην ελληνική γλώσσα.

Ο Υφυπουργός κ. Πελεγρίνης, ως ακαδημαϊκός και φιλόσοφος, είναι άνθρωπος ανοικτών οριζόντων σκέψης.  Δείχνει να έχει και διάθεση να επιλύσει κάποια από τα προβλήματα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στην αλλοδαπή.  Το ζήτημα είναι σε ποια κατεύθυνση και  με ποια κριτήρια. Και, το σημαντικότερο, μπορούν τα προβλήματα αυτά  να επιλυθούν σε επίπεδο υπουργείου, όταν απαιτείται  εθνική πολιτική;

Διότι  απαράβατη αρχή κάθε αλλαγής στο εκπαιδευτικό,  θα πρέπει να είναι το πώς θα κερδίσουμε ως ελληνισμός έστω και έναν ομογενή ή αλλοδαπό μαθητή και όχι πόσο οικονομία θα κάνουμε στο έτσι κι αλλιώς αθεράπευτα σπάταλο ελληνικό  Κράτος.

Εξακολουθούμε, όθεν να πιστεύουμε ότι οι Έλληνες δάσκαλοι δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποκλεισθούν από την προσφορά τους στα εκτός συνόρων ελληνόπουλα.  Αντίθετα, πρέπει να εξευρεθούν τρόποι και να παρασχεθούν κίνητρα, ώστε να ενισχυθεί αποτελεσματικά η παρουσία τους  στις ομογενειακές κοινότητες, που αποτελούν προέκταση του ελληνικού συνόρου.  Από κοινού με τους καλά εκπαιδευμένους ομογενείς συναδέλφους τους, να αποτελούν  ζωντανές κυψέλες  γνώσης και  φωτός ελληνικού.

Κι αν αυτό συνιστά «ιδανικές συνθήκες», τόσο το καλύτερο. Γιατί πρέπει να στοχεύουμε σε λιγότερο «ιδανικές» συνθήκες;

Στο κάτω-κάτω,  δεν πρέπει να ταυτιστεί η Ελλάδα στη συνείδηση των  ομογενών  με ένα «τουριστικό αποκούμπι» μέχρι οι νεώτερες γενιές να το προσπεράσουν κι αυτό, αφού συνεχώς νέες ελκυστικές τουριστικές αγορές αναδύονται παγκοσμίως…

Ο κίνδυνος που ελλοχεύει, εάν οι ομογενείς αναλάβουν εξ ολοκλήρου  το κόστος εκπαίδευσης των παιδιών τους, ή αν αυτή περιέλθει ολοσχερώς  στα χέρια ξένων κυβερνήσεων επειδή διαθέτουν χρήμα,  είναι προφανής.  Όπως αυτονόητο είναι ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με το γράμμα και πνεύμα του ελληνικού Συντάγματος, όπου στο άρθρο 16 Παρ. 2 λέει: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους (…)  με σκοπό την ανάπτυξη (…) εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης…».

Πέραν τούτου στο ίδιο άρθρο περιγράφεται και πως «…όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της…».

Επίσης, επειδή κι αυτό έχει ακουστεί, εάν ο θεσμός του  Έλληνα Συντονιστή Εκπαίδευσης εκλείψει, προφανώς πάλι για λόγους οικονομίας, ποιοι θα ελέγχουν τα προγράμματα των σχολείων, τα βιβλία και τον εν γένει εκπαιδευτικό  προσανατολισμό τους, που ως ανεξέλεγκτος πλέον θα  μπορεί  θεωρητικά  να φθάσει να παράγει ακόμη και …ανθέλληνες;  Κι αυτό, επίσης κατά παραβίαση του Συντάγματος που λέει ότι «Το Κράτος μεριμνά για τη ζωή του απόδημου ελληνισμού και τη διατήρηση των δεσμών του με την μητέρα πατρίδα…». (Άρθρο 108)

Και, σε κάθε περίπτωση, μένει η απορία: Πόσο σκόπιμο είναι να ξοδεύουμε χρήματα  για σχολικά κτήρια στο εξωτερικό (π,χ. Γερμανία) όταν σ΄ αυτά, δεν θα διαμορφώνονται πλέον ελληνικές συνειδήσεις;

Ποιος, εν τέλει, θα αποτιμήσει το εθνικό κόστος αν εξοικονομήσουμε «μια χούφτα δολάρια» και  χάσουμε  τις νέες γενιές ελληνόπουλων του εξωτερικού;

Επομένως,  και  η Εκκλησία πρέπει να ενισχυθεί στο να διατηρήσει τα σχολειά και το εκπαιδευτικό τους προσωπικό και είναι, στην κατεύθυνση αυτή,  ενθαρρυντική η  κατ΄αρχήν και υπό προϋποθέσεις  θετική διάθεση του Υπουργείου απέναντι στη δημιουργία «λίστας» επιτυχόντων πλην αδιόριστων δασκάλων-καθηγητών, για να διδάξουν στο εξωτερικό.

Και εδώ, όμως, ο Υφυπουργός θέτει  ζήτημα «ποιος θα πληρώσει το πάπλωμα»!..

Αν έφτιαχναν και μία Ομάδα Εργασίας να μας πει από πού και πόσα χρήματα θα μπορούσε με λογική διαχείριση να περισώσει το ελληνικό Κράτος και πόσα ακόμη θα συγκέντρωνε αν εξολόθρευε το “σπορ της φοροαποφυγής”,  πιστεύουμε θα αρκούσαν και θα περίσσευαν  και γι αυτό, και για πολλές ακόμη κοινωνικές παροχές εντός και εκτός συνόρων.