Ηγετική πνοή…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τα δύο ταυτόχρονα “επεισόδια” που εκτυλίσσονται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής επί ομογενειακού οργανωτικού …εδάφους,  είναι τα ανησυχητικά συμπτώμα μιάς βαθύτερης ασθένειας: Της έλλειψης ικανής ηγεσίας.

Δεν εννοούμε με τον ισχυρισμό αυτόν ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι ομογενείς σε ηγετικές θέσεις σε διάφορα σωματεία, συλλόγους, ομοσπονδίες κλπ. Ασφαλώς ανάμεσά τους υπάρχουν, πολλοί και ικανοί ομογενείς. Εκείνο, όμως, που λείπει, είναι ο ΕΝΑΣ.  Αυτός που με την ισχυρή του προσωπικότητα, θα επιβάλλετο πανομογενειακά.  Αυτός που με την οξεία του κρίση, θα απολάμβανε καθολικής εκτιμήσεως. Αυτός που με την σωστή αντίληψη του ομογενειακού τοπίου, θα χάρασσε λεωφόρους στη διαδρομή της Ομογένειας. Θα συνιστούσε τον κοινό τόπο στις ετερόκλητες απόψεις. Θα κατηύθυνε την ομογένεια στα μονοπάτια της προόδου. Θα την ποδηγετούσε και θα την έφερνε στην κορυφή και νέων κατακτήσεων.

Αναγνωρίζουμε ότι ένας τέτοιος ηγέτης θα συγκέντρωνε και αρνητικές κρίσεις.  Είναι αυτό φυσιολογικό.  Ωστόσο το κέρδος για την ομογένεια θα ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερο.

Ελλείψει του ειδικώς προικισμένου αυτού ηγέτη, η ομογένεια πορεύεται περίπου με “αυτόματο πιλότο”.  Επειδή δε ο πατριωτισμός είναι έκδηλος και αναμφισβήτητος στους λίγους εναπομείναντες να ασχολούνται με τα ομογενειακά  κοινά, το καράβι μπορεί κάποτε να γέρνει, καταφέρνει όμως μέχρι σήμερα να βρίσκει την ισορροπία του και να είναι “able to sail”.

Σε περιόδους όπου ισχυρές φυσιογνωμίες κυριαρχούσαν στην εν Αμερική ομογένεια, όπως π.χ. Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, Εκδότης Μπάμπης Μαρκέτος, οι ενδο-ομογενειακές τριβές είχαν μειωμένη οξύτητα και σπάνια έφταναν στα άκρα.  Η αξία της ενότητας υπερίσχυε του “εγώ”. Η χρησιμότητα του “πρέπει” κυριαρχούσε της σκοπιμότητας του “θέλω”.  Όχι πάντα. Ούτε a priori. ‘Αλλωστε μιλάμε για άλλες εποχές με άλλα θέματα και άλλα μελήματα.

Στη σημερινή εποχή, η κόντρα μεταξύ δύο ομογενειακών οργανώσεων ευκολότερα φτάνει σε ακραία όρια. Λείπει ο ανασταλτικός παράγοντας. Απουσιάζει η αυτοσυγκράτηση. Και, ίσως, η αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στον Ελληνισμό.

Το θέμα της διεξαγωγής του Συνεδρίου της Παμμεσσηνιακής όφειλε να λυθεί με καταστατικές διαδικασίες. Ουδείς δικαιούται να παραβιάζει ή να αγνοεί ή να ερμηνεύει κατά το δοκούν το Καταστατικό. Αυτό είναι που μετράει,  σε κάθε περίπτωση. Αυτό που κατισχύει. Και  όχι η απλή αριθμητική,  πόσοι θέλουν ετούτο και πόσοι θέλουν το άλλο! Η πλειοψηφία αποφασίζει ποιός θέλει να την κυβερνήσει. Τις εκλογές, όμως, τις ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης, δηλαδή το Σύνταγμα!

Στο δε άλλο ζήτημα της ενδο-Κεφαλλονήτικης κόντρας, που έχει ξεσπάσει από το Μάιο του 2012 και …συνεχίζεται (!) μέχρι σήμερα,  τα πράγματα είναι λίγο πιό σύνθετα, όχι, όμως δαιδαλώδη.

Αν όντως εκδηλώθηκε “προσπάθεια” από τον “Αίνο” να “σαμποτάρει” πολιτιστική εκδήλωση της Ομοσπονδίας, αυτό δεν είναι καλό. Αλλά από που προκύπτει μια τέτοια προσπάθεια; Από το γεγονός ότι ο ένας σύλλογος οργάνωσε εκδήλωση πολύ κοντά στην εκδήλωση που οργάνωσε την ίδια μέρα η Ομοσπονδία; Είναι αυτό “σαμποτάζ”; Εμπόδισε κανείς τους μεν ή τους δε να προσέλθουν και να παρακολουθήσουν την εκδήλωση που προτιμούσαν; Αν ήταν έτσι, τότε πως συνυπάρχουν δεκάδες Θέατρα το ένα δίπλα στο άλλο;

Σε μιά κοινωνία αρκετών χιλιάδων Κεφαλλονητών, όπως αυτή της Νέας Υόρκης και των περιχώρων, δεν θα εύρισκαν ακροατήριο οι δύο παράλληλοι ομιλητές;   Φαίνεται πως στο παρασκήνιο υπάρχουν γεγονότα που τουλάχιστον η ΡΗΡ αγνοεί…  Διαφορετικά δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε το …μένος για το γεγονός.

Εκείνο, ωστόσο, που νοιώθουμε την ανάγκη να επισημάνουμε, είναι πως θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνο σύμπτωμα τον “ακραίο” καβγά  μεταξύ των οργανώσεων της ομογένειας.

Τυχόν “πανδημία” του φαινομένου θα οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση, αποσύνθεση, πλήρη αδράνεια και ανυποληψία την Ομογένεια.

Γι’ αυτό και ουδείς πρέπει να επιχαίρει. Ούτε καν εκείνοι των οποίων τα ταμεία αυγατίζει ο “πόλεμος” των πληρωμένων καταχωρήσεων…