Ανάλυση: Η κρίση, οι συμπληγάδες και εμείς

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Published on: Oct 16, 2014 @ 8:55

Η Ελλάδα την τελευταία πενταετία πέρασε μέσα από τις συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης. Οι Έλληνες, στην πλειοψηφία τους βίωσαν με τον πιό σκληρό  τρόπο τις οδυνηρές επιπτώσεις της. Μίωση μισθών-συντάξεων, απώλεια επιδομάτων και δώρων (στο δημόσιο) ανατροπή “κεκτημένων” κλπ.

Σήμερα, η Κυβέρνηση εμφανίζεται αισιόδοξη πως με την ολοκλήρωση των τεστ αντοχής των τραπεζών και την οριστική τακτοποίηση του χρέους η χώρα θα μπει στη μετά το μνημόνιο εποχή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημοσιονομική πολιτική.

Στο σημείο αυτό, η αξιωματική αντιπολίτευση ξεκινά μία σκληρή παρτίδα πόκερ. Εκβιάζει πρόωρες εκλογές με πρόσχημα την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας και εγκαλεί την κυβέρνηση ότι έχει αποτύχει πλήρως στο οικονομικό της πρόγραμμα.

Έτσι, ενώ οι αγορές θα έπρεπε προεξοφλώντας την ανόρθωση της οικονομίας να υποδεχθούν με αίσθημα εμπιστοσύνης την προαναγγελθείσα έξοδο της Ελλάδας από το πρόγραμμα επιτήρησης της ΕΕ και του ΔΝΤ, δείχνουν  νευρικότητα, δημιουργώντας  προβλήματα στη διεθνή αγορά ομολόγων, στα spreads, και στο Χρηματιστήριο.

• Σοκ και δέος στο Χρηματιστήριο, με 6,25% απώλειες την Τετάρτη.
• Στο 7,68% η απόδοση του 10ετούς ομολόγου (δηλαδή σε επίπεδα που προκάλεσαν την κρίση).

Μολονότι άλλα ήταν τότε τα αίτια της ξέφρενης ανόδου των spreads, εντούτοις τα αποτελέσματα μπορεί να αποδειχθούν όμοια ολέθρια…

 Ήδη άρχισαν, σύμφωνα με το Reuters, οι πρώτες “βολές” των εταίρων στη ζώνη του ευρώ, που διαδίδουν ότι η Αθήνα αλλάζει γνώμη σχετικά με το θέμα της πρόωρης εξόδου από το πρόγραμμα, τον επόμενο χρόνο, και μπορεί να ζητήσει μια πιστωτική γραμμή για να αντικαταστήσει τα κεφάλαια από το ΔΝΤ, όπως είχε συστήσει η Πρόεδρός του Κριστιν Λαγκάρντ. Βεβαίως στην Αθήνα ακολούθησε διάψευση των πληροφοριών από ανώτατο στέλεχος του υπουργείου Οικονομικών.

Δεν υπάρχει, ωστόσο, αμφιβολία ότι Κυβέρνηση και Αξιωματική Αντιπολίτευση θα συνεχίσουν το σπορ των αλληλοκατηγοριών ως προς τις ευθύνες. Ούτε αμφιβάλει κανείς πως θα πέσουν στο κενό οι παραινέσεις του  Συνδέσμου Μελών του ΧΑΑ σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση να συμφωνήσουν σε κοινό πρόγραμμα.

Μήτε, θα προσθέσουμε εμείς, είναι απαραίτητο να συμπλεύσουν σε ένα πρόγραμμα κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Αρκεί, όμως, η αντιπαράθεση, να γίνεται μέσα σε κανόνες, που θα ενισχύουν, δεν θα επιδεινώνουν, θα ξεκαθαρίζουν, δεν θα θολώνουν και θα  προστατεύουν, δεν θα αποσταθεροποιούν την εικόνα που οι ξένες αγορές έχουν για την Ελλάδα, σήμερα.

Διότι είναι  ακριβώς αυτή η εικόνα των αγορών που θα διευκολύνει ή θα αποτρέψει την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια. Που θα σηματοδοτήσει την αναπτυξική προοπτική. Που θα  οδηγήσει σε καλύτερες μέρες…

Όταν, όμως, η αντιπολίτευση “κουνάει” το δάκτυλο στην κυβέρνηση  αξιώνοντας να μην υπογράφει διεθνείς συμβάσεις, να μην προχωρεί σε συμφωνίες κλπ. διότι η ίδια δεν θα τις αναγνωρίσει και “θα τις ανατρέψει” όταν γίνει κυβέρνηση, τότε, πράγματι “τα προβλήματα στη διεθνή αγορά ομολόγων, στα spreads, ή στο Χρηματιστήριο είναι «αποτέλεσμα της στρατηγικής της αποσταθεροποίησης στην οποία επιδίδεται η αντιπολίτευση και όχι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι εμείς θέλουμε πρόωρη έξοδο από το μνημόνιο», όπως είπε στο υπουργικό Συμβούλιο ο Αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ Ευάγγελος Βενιζέλος.

Πρέπει κανείς, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, να  αποδεχθεί δύο πράγματα:

1. Ότι η Αριστερά στην Ελλάδα όντως, για δεύτερη φορά  στην ιστορία της, φαίνεται να βρίσκεται “ένα βήμα πριν από την εξουσία”. Η πρώτη ήταν το 1958 όταν η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. αποφασίζει να διαλύσει όσες παράνομες οργανώσεις της είχαν απομείνει στην Ελλάδα και τα μέλη τους να ενταχθούν στην νόμιμη Ε.Δ.Α. Στις εκλογές του χρόνου αυτού κατορθώνει να πάρει το 24,4% των ψήφων καταλαμβάνοντας 78 βουλευτικές έδρες και να αναδειχτεί αξιωματική αντιπολίτευση). Και,

2. Ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία σχέση με τα παραδοσιακά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος που είχαν  αναδειχθεί μέσα από τις καταστάσεις  της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου που ακολούθησε. Ρίχθηκε στην πολιτική κονίστρα απευθείας από τα θρανία και προωθήθηκε ως “χαρισματικός νέος” πρώτα στην τοπική αυτοδιοίκηση και μετά στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Έτσι, δεν διαθέτει την πολιτική εμπειρία δύσκολων κοινωνικο-πολιτικών αναλύσεων και  επιδέξιων λεπτών πολιτικών χειρισμών, ενώ, αντίθετα, είναι καβάλα στο άτι ως επερχόμενη “δύναμη” την οποία, φυσικά, την πιστώνει αποκλειστικά στην δική του πολιτική αυθεντία…

Παράλληλα, έχει να αντιμετωπίσει την εσωτερική διαφορετικότητα των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που προδιαγράφει εν μέρει και την  “ευαισθησία” του να αντιλαμβάνεται ως δήθεν “προσπάθεια της κυβέρνησης να υπονομεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ”, τις κινήσεις πολιτικής τακτικής, όπως π.χ. να προσδιορίσει στα συνταγματικά πλαίσια την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο και να ζητήσει μόνη της την ανανέωση της εμπιστοσύνης της Βουλής.

Η δε προοπτική εξόδου της χώρας από το μνημόνιο και την επιτήρηση του ΔΝΤ, φαντάζει στα μάτια του ως “απειλή” πισωγυρίσματος του διαφαινόμενου από τις δημοσκοπήσεις  εκλογικού προβαδίσματος του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, ως συνέπεια του ΕΝΦΙΑ.

Επομένως, δεν θα “καταθέσει τα όπλα” εύκολα ο κ. Τσίπρας.  Ούτε θα “μετρήσει” το αποτέλεσμα της τακτικής του και πόσο αυτό θα κοστίσει στην Ελλάδα.  Το “χρυσόμαλο δέρας” της εξουσίας και κυρίως η φήμη ότι είναι αυτός ο μόνος πολιτικός που οδήγησε την Αριστερά στην εξουσία, στην Ελλάδα, είναι το “αστέρι” που τον οδηγεί στη δική του φάτνη. Ούτε τον Ηρώδη βλέπει, ούτε τον Άννα και τον Πόντιο Πιλάτο…

Το ερώτημα, επομένως, θα μπορούσε να είναι αν η τακτική που ακολουθεί θα τον οδηγήσει πράγματι στην πρωθυπουργική καρέκλα.  Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη πιο σημαντικό ερώτημα: Εάν η τακτική του θα του εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή παραμονή στην εξουσία ή εάν ο ίδιος υπονομεύει σήμερα το κλαδί πάνω στο οποίο φιλοδοξεί να καθίσει αύριο…

Πάνω απ΄όλα,  πόσο ακριβά θα πληρώσει η Ελλάδα την  “Τσίπρα ανάβαση” προς την εξουσία;

Στον αντίποδα, υπάρχουν ευθύνες και στην “από δω” πλευρά.  Ευθύνες που επιμερίζονται στο σύνολο της πολιτικής ηγεσίας, του κ. Τσίπρα μη εξαιρουμένου.

Εξηγούμαστε: Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Περάσαμε τα πάνδεινα. Ξαφνικά όνειρα ανατράπηκαν.  Επιχειρήσεις χάθηκαν.  Εισοδήματα εξανεμίστηκαν.  Κοινωνικές τάξεις κατέρρευσαν. Υπαρκτή ή όχι ολοκληρωμένη ή μη η χρεωκοπία, βιώσαμε πάντως απολύτως τις συνέπειές της στην πιο ακραία τους, ίσως, μορφή.

Μολαταύτα, οι πολιτικοί μας “δείλιασαν” να πουν την αλήθεια στο λαό.  Την μόνη που σώζει. Την μόνη που εξασφαλίζει το γκρέμισμα των δύσβατων ατραπών πίσω μας. Και που διανοίγει τη λεωφόρο της επιτυχίας μπροστά μας.

Αν ρωτήσετε εκατό Έλληνες, οι 90 θα σας πουν ότι για το χάλι μας “φταίνε εκείνοι οι πολιτικοί που έκλεψαν”. Δεν θα τους υπερασπιστώ, εάν υπήρξαν. Θα πω, μόνον, ότι τα όσα ενδεχομένως κάποιοι λίγοι “έκλεψαν” είναι “σταγόνα στον ωκεανό των ελλειμμάτων” που μας βούλιαξε …

Κάτι άλλο, επίσης, θα πρέπει να έχει συμβεί. Κάτι μεγαλύτερο. Κάτι σοβαρότερο. Κάτι καταλυτικό.

Μην περιμένετε να σας το πει ούτε ο κ. Τσίπρας. Δεν τον συμφέρει, αν και θα έπρεπε να το συνομολογήσει. Δανειστήκαμε υπέρμετρα για να ασκήσουμε “κοινωνική πολιτική”. Υποθηκεύσαμε το μέλλον μας για να εξαγοράσουμε ένα σπάταλο “παρόν”. Φταίνε πολλοί σ΄αυτό, πολιτικοί και Τραπεζίτες. Και μεις που τους πιστέψαμε. Ούτε αυτό, όμως, από μόνο του μας έριξε στον πάτο του βαρελιού.

Δεν θα υποστηρίξουμε τη ρήση Πάγκαλου “μαζί τα φάγαμε”. Θα την υπερκεράσουμε. Θα πούμε ότι ασχέτως του ποιοί μας οδήγησαν σ΄αυτό, εμείς οι πολίτες έχουμε ένα τεράστιο μέγεθος ευθύνης για την χρεοκοπία μας.

Βεβαίως έχουμε και μια πληθώρα σοβαρών και τεκμηριωμένων δικαιολογιών. Δεν παύουν, όμως, να είναι δικαιολογίες.  Η ουσία –και στην Ελλάδα κανείς δεν μιλάει την ουσία- είναι ότι εάν εμείς οι πολίτες είμασταν έντιμοι στις συναλλαγές μας με το κράτος, εάν παρήγαμε όσα καταναλώναμε, εάν ξοδεύμε όσα είχαμε και όχι όσα χρεωνόμασταν, εάν είμασταν συνεπείς ΠΟΛΙΤΕΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ, όλα θα ήταν διαφορετικά. Και η οικονομία, και οι πολιτικοί και η γενικότερη θέση της Ελλάδας στο διεθνές στερέωμα. Σ΄αυτό είμαστε αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, συνυπεύθυνοι.

Γι αυτό και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ και το τίμημα θα πληρώσουμε και τη χώρα πρέπει να αναστήσουμε.  Η Αμφίπολη δείχνει ποιοί είμασταν στο παρελθόν. Σηματοδοτεί ποιοι πρέπει να μείνουμε και στο μέλλον.

Πολλοί θα δυσφορήσουν.  Όμως, αν δεν μιλήσουμε, εάν δεν αναλύσουμε, εάν δεν βάλουμε το δάκτυλο στην πληγή, δεν θα  αλλάξει τίποτε στον τόπο ασχέτως του ποιός θα μας κυβερνά κάθε φορά.

Οι συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης μπορεί σήμερα, τελικά, να ξεπεραστούν, αλλά θα παραμένουν πάντα εκεί να συντρίβουν το σκάφος – Ελλάς όσες φορές αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα θα το οδηγούμε μέσα από το ίδιο “βολικό” κανάλι, άρχοντες και αρχόμενοι…